Tulpen in glas als lievelingsbloem
De familie kwam als geheel binnen. Alle zes kinderen in harmonie bij elkaar en ze duwden met liefde vader in zijn rolstoel naar alle voorbeelden die te zien waren. De jongste dochter had mij op internet gevonden en haar broers en zussen allemaal foto’s van de website gestuurd en daarna de afspraak gemaakt.
Toen ik extra stoelen bij de tafel had gezet en de koffie had ingedaan begon iedereen door elkaar heen te praten. Ik kon er geen touw aan vastknopen maar het was mij al snel duidelijk dat dit normaal was voor iedereen.
Ik zag een bijzondere familie-dynamiek aan mijn koffietafel. Ik keek de bejaarde man aan en hij moest glimlachen.
“Zo is het altijd geweest en mijn vrouw deed eraan mee. Zij was in staat om alle gesprekken tegelijkertijd te volgen en overal een woordje mee te spreken.”
“Was haar overlijden onverwacht voor u of wist u dat het zou gebeuren” vroeg ik meneer.
“Ach, ergens wist ik het wel maar uiteindelijk ging het zo snel. Ze lag al een tijdje in het ziekenhuis waar ze een nieuwe heup had gekregen maar ze kreeg complicaties. Mijn vrouw kreeg die ziekenhuisbacterie, ach hoe heet dat ook alweer, en werd steeds slechter. Gelukkig heb ik wel goed afscheid kunnen nemen. Ik mocht de hele dag bij haar zijn en ik grapte wel eens met de verpleging dat ze twee patiënten voor de prijs van één hadden. De taxi zette mij ’s morgens bij de deur af en daar stond dan al iemand klaar om mij naar de afdeling te brengen. En ’s avonds ging ik dan met één van de kinderen terug naar huis. We hebben nog veel door kunnen praten en ik heb een hele lijst van haar gekregen van alles waar ik voor moet zorgen.”
Ik merkte dat de gesprekken om mij heen stil waren gevallen. Alle kinderen zaten te luisteren naar wat hun vader vertelde. De oudste dochter vulde haar vader aan. Hun moeder was heel rustig op een middag weggeslapen en de behandelende arts was net zo verdrietig geweest als zij dit waren. Ze hadden allemaal gezien dat hij zijn best had gedaan en niemand was boos op het ziekenhuis. Het was gewoon domme pech geweest dat die bacterie de afdeling binnen was gekomen.
Moeder was op haar eigen wens gecremeerd. Ze had haar hele leven niets anders gewild dan dat. En van haar hadden ze haar mogen uitstrooien maar dat wilde niemand.
De jongste kinderen zeiden tegelijkertijd “we willen een plek waar we naar toe kunnen gaan net als ervoor. Wij willen ons verhaal kunnen vertellen en haar een bloemetje geven op haar verjaardag en op moederdag. En we willen met onze kinderen naar haar toe kunnen gaan”
De jongste dochter had al op de begraafplaats rond gekeken en gezien dat ze daar nu ook urn-graven hadden. Kleine plekken met voldoende ruimte voor een monument en voor bloemen en tekeningen. Ze had al een afspraak met de beheerder gemaakt voor de week erop om een plek uit te zoeken en iedereen had vrij genomen om mee te gaan. Want dat ze dit met elkaar zouden beslissen was heel duidelijk.
Ik moest in mijzelf grinniken bij deze woorden en wenste ik de beheerder veel sterkte toe.
Moeder zou dus een urn-graf krijgen. Op mijn vraag of ze al een idee hadden hoe dit grafje eruit zou komen te zien keek iedereen mij een beetje warrig aan. Nee, dat hadden ze niet en daarom waren ze nu bij mij.
“Jullie verwachten dus van mij dat ik hier helderheid in breng. Heeft niemand dan een idee”.
Het bleef stil. Ze keken elkaar wel allemaal aan maar het bleef stil aan tafel.
“De ervaring heeft mij geleerd dat het helpt als we bekijken wat jullie niet willen. Want er blijft dan een lijst over van wat er wel mogelijk is. Ik ga dus nu een aantal mogelijkheden benoemen en jullie reageren daarop.”
Dit is een tactiek die ik vaker gebruik en mensen die al eens met mij aan tafel gezeten hebben zullen het zondermeer herkennen.
Ik begon dus met mijn lijstje.
Graniet of ruwe steen, glas of geen glas, omranding of niet. En zo had ik er nog een heel stel.
En het antwoord dat gegeven werk leidde de volgende vraag weer in.
Uiteindelijk was iedereen het erover eens. Moeder zou een ruwe steen krijgen, de zonen zouden deze samen met vader gaan zoeken, en op de ruwe steen zou een kleine glasplaat komen voor de tekst. Op de glasplaat zou de lievelingsbloem van moeder komen. Ze had haar hele leven lang van tulpen gehouden en iedereen vond het een geweldig idee om haar naam hiermee te versieren. De dochters zouden de organisatie van de glasplaat op zich nemen.
De taken waren verdeeld en het gezin ging weer naar hun eigen gezinnen toe.
In de weken na hun bezoek is er een intensief contact met iedereen geweest. De zonen vonden uiteindelijk een mooie steen bij een groothandel die ik hen had geadviseerd. Dit wist ik omdat er op een middag een telefoontje kwam van de groothandel met de vraag of zij de familie een steen mee mochten geven. De zonen hadden iets gevonden waar ook vader het mee eens was en ze wilden het direct meenemen.
Met de dochters heb ik gepuzzeld over het glasplaatje. Het zou maar een klein plaatje worden dus veel ruimte voor de tulpen was er niet. Uiteindelijk hebben we voor 3 tulpen gekozen; moeder, vader en een kleine als symbool voor alle kinderen en kleinkinderen.
De dochters hebben een middag samen met mij aan de snijtafel gestaan om de bloemen te maken.
Op een regenachtige vrijdagmiddag in het najaar is het gehele gezin, vader, kinderen, schoonkinderen en alle 32 kleinkinderen op de begraafplaats bij elkaar gekomen om moeder in het urn-graf bij te zetten. En de steenhouwer stond klaar om daarna de steen op de kelder te plaatsen.
Het is jaren geleden dat ik met deze familie heb gewerkt maar ik herinner mij iedereen nog goed. Vader heeft zich ondertussen bij moeder gevoegd en ik heb opnieuw samen met de kinderen een eigen glasplaatje voor vader mogen maken. Gelukkig was de steen groot genoeg voor beide plaatjes.
Ik denk met plezier aan deze familie terug en het was goed om hun verhaal te vertellen.
Tot slot
In mijn werk vertel ik telkens weer een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als dit verhaal u raakt, of de foto vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop: www.glazennest.nl
Het is mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
PDF informatie
Er zijn een groot aantal verschillende informatie Pdf’s over een thema beschikbaar. Op uw aanvraag sturen wij u deze graag toe.
Wilt u weten welke thema’s er allemaal zijn: klik dan hier PDF
En als laatste:
Ieder object dat ik maak is voor een bijzonder iemand. Hun verhaal in glas, kleur en vorm omgezet. Op al mijn ontwerpen rust Beeldrecht. Ik verzoek u dus mijn ontwerpen niet zelf te kopiëren of door andere na te laten maken.
Wilt u meer weten over mijn visie en werkwijze – klik dan hier werkwijze
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
M: 06-19195562
E: brenda@glazeniers-glaskunst.nl
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Tot slot
In deze blog beantwoord ik de meest gestelde vragen van de afgelopen 20 jaar. Iedere vraag mag u mij ook mondeling stellen. Kom gewoon een keer naar een Open Deur Dag die iedere laatste vrijdag en zaterdag van de maand is.
En als uw vraag hier niet bij staat, stel hem mij dan gewoon. Bel of mail mij op 06-19195562 of Brenda@glazeniers-glaskunst.nl
Ik zal uw vraag dan beantwoorden en hem direct ook op deze pagina plaatsen zodat ook andere mensen hier wat aan hebben.