Een eenvoudig hart in een grafsteen
“Kan je ook simpel werken? Alles wat ik zie is zo druk en bont.” Ik zag de vrouw met een beetje paniek in haar ogen in het atelier staan. Ze was door een vriendin meegenomen om eens te kijken of glas iets voor haar en haar man was.
Mevrouw zag door alle voorbeelden in het atelier geen eenvoud meer. De kleurigheid van alles overviel haar zo dat ze niet meer ieder object als op zichzelf staand kon kijken. Aan de koffietafel met een kopje thee voor zich werd ze weer iets rustiger. Ik had haar bewust op de plek gezet waar ze nu zat zodat haar uitzicht weg was van alle kleuren en de veelheid aan objecten.
Ik vroeg haar waarom haar vriendin haar naar mij had meegenomen en ze antwoorde heel zacht: “omdat ik iets zoek voor mijn man want die heeft me in de steek gelaten.”
Het was mij direct helder in welke fase van de rouw deze vrouw zat. De boze fase dus. Op mijn vraag of zij dacht dat hij daar een keuze in had gehad antwoorde ze zachtjes “vermoedelijk niet. Maar ik ben toch boos op hem. Hij heeft me zo maar met alles alleen gelaten. Ik moet alles nu uitzoeken en regelen en hij ligt daar maar lekker te rusten.”
Het was nog maar zo kort geleden gebeurt dus ik begreep heel goed waarom ze in de boosheid stond. Die middag heb ik haar voorgesteld om rustig naar huis te gaan en als ze er aan toe was om verder met de invulling van het monument van haar man te puzzelen ze mij weer kon bellen voor een afspraak. Ik benadrukte dat niets hoefde en alles kon. Ik maak maatwerk, groot en klein. Ook drukte ik haar een kaartje in de hand van een rouwtherapeute waar ik mensen soms naartoe verwijs. Alles mag en niets hoeft.
Een maand of drie later ging de telefoon en de vrouw die ik nu sprak was iemand anders. Ze vertelde dat ze veel aan de therapeute had en dat het langzaam voorwaarts ging. Een vriend was haar aan het helpen om alle administratie uit te zoeken en haar ouders en schoonouders hielpen heel veel met de kinderen zodat zij tijd had om te rouwen. Ze mocht nu verdriet hebben en het tonen. En ze was eraan toe om verder te gaan met het monument van haar man. Het was de tijd ervoor.
We hebben dus een nieuwe afspraak gemaakt en vanzelf ging mevrouw weer op dezelfde stoel zitten waar ik haar eerder op had gezet.
Die middag konden we echt aan het werk gaan. Haar hoofd was helder en ze begon beter inzicht te krijgen wat ze wel en niet wilde met het monument. Het moest onderhoudsarm zijn, geen tuingraf dus. En eenvoudig. Een budget had ze ook want ze hadden geen verzekering gehad. Haar ouders en schoonouders wilden wel voor het monument betalen maar dat wilde zij niet. Het was haar man en zij wilde het regelen.
Op mijn woorden dat een budget heel verstandig was zuchtte ze. Ja dat vond zij ook en ze was blij dat ik het niet erg vond.
Die middag hebben we aan de hand van mijn foto albums bekeken wat ze wel en niet mooi vond en al snel ontstond er voor mij een duidelijk beeld in welke richting we zouden gaan.
Voor mevrouw zelf nog niet omdat ze zich nog niet zo lang achter elkaar kon focussen. Ik heb haar die avond een aantal voorbeelden op de mail gezet zodat zij er thuis nog eens rustig naar kon kijken met de hele duidelijke boodschap dat ze niet hoefde te haasten. We zouden in haar tempo lopen en niet in dat van iemand anders.
Ze mailde mij terug dat de samenwerking voor haar heel plezierig was en dat ze het inderdaad allemaal nog niet wist. Het enige dat ze wel wist was dat er een hart in het monument moest komen, en dat ze zich weer zou melden als ze er aan toe was.
En zo ging het nog enkele maanden verder. stapje voor stapje kwamen we dichter bij het uiteindelijke geheel.
Een dekplaat van zwarte graniet. Daar was mevrouw al snel uit. Een zuil van dezelfde graniet voor de tekst. Ook dat ging redelijk snel. En toen het hart. De vorm van het hart, de afmeting en de juiste kleur ervan heeft enige tijd genomen. Maar dat was voor ons allebei niet erg. Die tijd was nodig om de nieuwe balans in haar leven te vinden.
Tot slot
In mijn werk vertel ik telkens weer een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als dit verhaal u raakt, of de foto vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop: www.glazennest.nl
Het is mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
PDF informatie
Er zijn een groot aantal verschillende informatie Pdf’s over een thema beschikbaar. Op uw aanvraag sturen wij u deze graag toe.
Wilt u weten welke thema’s er allemaal zijn: klik dan hier PDF
En als laatste:
Ieder object dat ik maak is voor een bijzonder iemand. Hun verhaal in glas, kleur en vorm omgezet. Op al mijn ontwerpen rust Beeldrecht. Ik verzoek u dus mijn ontwerpen niet zelf te kopiëren of door andere na te laten maken.
Wilt u meer weten over mijn visie en werkwijze – klik dan hier werkwijze
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
M: 06-19195562
E: brenda@glazeniers-glaskunst.nl
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.