Waterval van glaskunst
Mevrouw belde om een dag af te spreken waarop zij en haar gezin konden komen. Ze waren doorverwezen door de steenhouwer en deze had zeer warm over mijn werk gesproken. Haar broer was onlangs overleden en ze wilde graag een mooi en passend monument voor hem. Hij was meervoudig beperkt geweest en als kinderen al hadden ze een goed contact met elkaar gehad. Ook haar eigen kinderen hadden hun oom altijd kunnen “lezen” en hadden vaak met hem gestoeid en gespeeld.
Op een middag in de herfstvakantie kwam het gezin mijn atelier met veel lawaai binnen gelopen. Vader, moeder en 2 jongens in de basisschool leeftijd. Een lekker lawaaigezin dat speels met elkaar omging.
Aan de koffietafel vertelde moeder dat ze al een steen hadden uitgezocht en besteld. Ze wilden echter een soort van waterval op de steen hebben en daarom waren ze bij mij. De steenhouwer had hen verteld dat ik precies kon maken wat ze wilden en dat vond moeder heel knap van mij want ze wist zelf niet wat ze precies wilde. We konden allemaal om haar opmerking lachen.
Ik nodigde iedereen aan tafel uit om mij over hun broer en oom te vertellen zodat ik een beeld zou krijgen hoe de waterval vormgegeven zou gaan worden. En mijn belangrijkste vraag was – waarom de keuze van de waterval.
De jongens begonnen direct met vertellen. “Kees was een echte waterval aan woorden”. “Nee hoor, Kees kon niet praten. Hij kon enkel geluiden maken” zei moeder heel ernstig.
“Hij was altijd in beweging, was niet te stoppen met ouwehoeren. Kees wilde altijd met ons spelen, ook als wij allang moe waren”. En weer moeder heel serieus “dat mag je met veel korrels zout nemen hoor Brenda, het was eerder andersom. Kees ging wel een beetje mee met hun gespeel maar hij viel ook met regelmaat in slaap als ze bezig waren”.
Ik kon om de interactie tussen moeder en zonen heel hartelijk lachen en vader deed mee. “Zo zijn ze altijd hoor. Het ligt niet aan jou. Ik zeg zo vaak tegen Bea dat ze de jongens niet zo serieus moet nemen maar ze trapt er iedere keer weer in.”
Ik keek de tafel rond en concludeerde dat ik wel begon te begrijpen waarom de waterval was gekozen als symbool. Kees had telkens weer een hele specifieke onderstroom in het gezin in beweging gezet en dat deed hij nog steeds.
Ik deelde mijn voorlopige conclusie met vader en hij dacht even na. En toen beaamde hij mijn conclusie. Hij zou er nog eens verder over nadenken maar hij dacht wel dat het klopte. Moeder keek vragend naar haar man en hij zei dat hij het haar die avond wel zou uitleggen als de jongens in bed lagen. Beide knapen keken teleurgesteld want ze waren nieuwsgierig. Het leek erop dat ze graag nog meer munitie wilden om hun moeder te plagen.
Ik zag hun reactie en vroeg hen of ze Kees misten. Het antwoord was heel duidelijk. Ja, ze misten hem enorm. Hij was letterlijk hun rots geweest. Het duidelijk zo aanwezig zijn in het weekend als ze naar hem toe gingen. Ze gingen zelfs wel eens alleen naar hem toe. Vooral als het niet leuk was geweest op school. “Hij kon zo lekker luisteren. Had nooit commentaar op wat je zei, Kees was het altijd met mij eens, ook als mama of papa dat niet waren. Kees vond alles goed wat ik deed”. Grappend maar met een serieuze ondertoon vertelde de oudste jongen dit. Het was mij duidelijk dat hij zijn oom zeer miste.
Kees had 45 jaar van zijn leven in een instelling gewoond en het was goed voor hem geweest. Hij was op 8 jarige leeftijd op advies van de huisarts uit huis geplaatst toen deze had gemerkt dat haar moeder de zorg fysiek niet meer aan kon. “Ik ben jaren boos op mijn moeder geweest. Ik had zelf helemaal niet in de gaten dat dit de reden was waarom ik altijd ruzie met haar maakte. Er moest een lang traject met psychologen aan te pas komen voor ik hierachter kwam.” Moeder vertelde dit met een trieste stem. “Mijn grote broer die er altijd voor mij was en die rustig luisterde naar mijn verhalen was op een dag verdwenen. Niemand had mij verteld wat er ging gebeuren. Ze hebben hem onder mijn schooltijd opgehaald met een ambulance. Pas weken later mocht ik bij hem op bezoek komen. Ja, ik was heel kwaad op mijn moeder en ben dat lang geweest. Ik zie nu dat het voor haar nog veel zwaarder is geweest en dat zij Kees nog veel meer miste dan ik dat deed maar toen was ik een egoïstisch kreng. En dat durf ik best van mijzelf te zeggen.”
Er zat duidelijk een groot en oud verdriet in de vrouw aan mijn koffietafel, een verdriet dat alleen de tijd mag helen. Het feit dat ze nu begreep waarom het indertijd zo was gegaan was verstandelijk. Het emotionele stuk was anders. Ik deelde dit met haar en ze keek mij schuin aan. “Ben jij ook psycholoog of zo Brenda. Dit zegt die van mij ook altijd”.
“Nee, ik ben geen psycholoog, enkel een ervaringsdeskundige die al jaren mensen in rouw begeleid” was mijn antwoord.
Ik leidde het gesprek weer naar de waterval. Het gezin kwam immers niet voor rouwtherapie bij mij. Ik vroeg iedereen eens goed rond te kijken voor de uitvoering van de waterval. Je kunt zoiets namelijk in meerdere technieken uitvoeren en ik wilde weten welke techniek hen het meeste aansprak. Iedereen keek rustig rond en – wat mij niet verbaasde – uiteindelijk wezen ze allemaal naar helzelfde object. Die stijl dat vonden ze mooi. Daar mocht de waterval wel in worden uitgevoerd.
De techniek hadden we dus bepaald. Het volgende was de vorm van de waterval.
Ik gaf iedereen een tekenblok en potlood en vroeg hen de vorm van het water te tekenen. Vader keek mij smekend aan want hij kon niet tekenen zei hij. Zijn zoons echter waren al bezig en de ene na de andere schets werd geproduceerd.
De jongste tekende zelfs de lijnen waar volgens het water moest vallen. Hij wist duidelijk precies hoe het eruit zou gaan zien.
Die middag heb ik met het gezin afgesproken dat ik enkele van de schetsen om zou gaan zetten in gekleurde ontwerpen en hebben we een vervolgafspraak gemaakt. bij het afscheid nemen zei moeder tegen mij dat ze de steenhouwer zou bellen om hem te vertellen dat hij gelijk had gehad. Ik ging precies maken wat zij voor ogen had gehad, ook al had ze er geen vorm aan kunnen geven.
Ik heb genoten van de dynamiek in dit gezin en heb er alle vertrouwen in dat moeder haar eigen oude verdriet kan gaan transformeren naar liefde voor haar broer en moeder.
Het verhaal van Kees en zijn zusje en neven is verteld.
Tot slot
In mijn werk vertel ik een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als een verhaal u raakt, of de foto van een glasobject vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop. www.glazennest.nl
Het is ook mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
Meer informatie over mijn gedenkwerk per thema kunt u vinden op de pagina Informatie over mijn glaskunst
Op deze pagina staat een overzicht van alle informatie per thema in een PDF die u gratis bij mij kunt opvragen. Het opvragen van een PDF is geheel vrijblijvend.
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Verzoek
In het Glazen Nest maak ik monumenten en gedenkobjecten met een eigen identiteit, een eigen persoonlijkheid. Ieder object dat wij maken is eenmalig en uniek. Het wordt speciaal voor de overledene gemaakt in samenspraak met de familie.
Op deze website deel ik mijn kennis met u. Ik geef veel informatie over alle mogelijkheden met glas voor gedenkobjecten en monumenten. Dit doe ik bewust omdat ik u wil informeren.
Met enige regelmaat zie ik mijn ontwerpen terug bij anderen, en daarom verzoek ik u het volgende:
- Kopieer mijn ontwerpen niet.
- Laat ze ook niet respectloos door een andere kunstenaar uitvoeren.
- Kopieer ook geen werken die uitgevoerd zijn voor iemand anders.
- Heb respect voor de andere families. Ik geef veel tijd en energie aan de ontwikkeling van mijn werk en puzzel met een familie op de vorm en de kleuren, net zo lang tot het verhaal dat zij willen vertellen klopt.
Laten wij samen uw eigen verhaal vertellen, een nieuw en persoonlijk voor u vormgegeven verhaal.
Visie
Ik wil een verhaal vertellen. Het verhaal van de overledene en zijn of haar familie. Het is iedere keer weer een nieuw verhaal, een uniek verhaal over een uniek mens, een unieke familie.
Het doel is die verhalen een vorm en een kleur te geven en daar zijn veel verschillende mogelijkheden voor. Zo ontstaat een tastbare plek waar herinneringen, hoop en dromen vorm hebben gekregen. Een plek, een object, waar je tegenaan kunt praten, dat je kunt verzorgen, waar je iets bij kunt achterlaten.
Een plek waar jij jezelf kunt zijn, omdat dit de plek is waar jij je dierbare herkent.
De leeftijd maakt eigenlijk niet het verschil voor het gevoel van je dierbare missen.
Ouders hadden dromen voor een te vroeg geboren baby. Hoop, verwachtingen.
En met het overlijden van het kindje is dat alles vervlogen.
Kinderen die ouders verliezen; wat maakt het uit hoe oud het kind is?
Of iemand nu 5 of 50 is, de overleden ouder is er niet meer en het kind kan zijn/haar verhaal niet meer rechtstreeks vertellen. Dromen voor de toekomst zijn vervlogen en de hoop is verdwenen.
De man of vrouw die de partner heeft verloren. Niet meer samen ouder worden; de overlevende wordt nu ouder en de geliefde nooit meer.
Niet meer samen koesteren, niet meer samen liefhebben.
Iemand die een broer of zus verliest. Afscheid nemen van degene die je jeugd heeft meegemaakt, die dingen van je weet die niemand anders weet. Het verlies van de persoon waar je als kind mee lachte en ruzie mee maakte. De persoon waar je je ouders mee deelt. Het overlijden van je broer of zus betekend ook afscheid nemen van een deel van je jeugd.