Vlinder in blank glas op het urn monument
“Ik heb op uw website gelezen dat er een naam in de vleugel van een vlinder gezet kan worden. Maar kunnen er ook twee namen in de vleugels”. Dit vroeg meneer mij aan de telefoon en zoals zo vaak als ik deze vraag krijg heb ik meneer uitgebreid antwoord gegeven.
Een week later kwamen hij en zijn vrouw naar mijn atelier en onder het drinken van onze thee vertelden ze mij hun verhaal. De ouders hadden jaren geleden achter elkaar 2 zoontjes verloren en beide baby’s waren “verdwenen”. “dat ging in die tijd zo” verzuchtte meneer. “ze waren te vroeg geboren en leefden niet meer dus werden ze weggehaald. Mijn vrouw heeft ze allebei niet meer gezien. Ik alleen de 2e. De verpleegster zei indertijd dat het veel te zwaar zou zijn voor mijn vrouw om ze nog te zien. Bij Mark, onze 1e is het mij overkomen en bij Tom, onze 2e had ik mij voorgenomen dit niet weer te laten gebeuren. Ik heb hem even gezien en heel eerlijk, ergens begreep ik de verpleegster wel want het was een triest hoopje kind wat ze vasthad.
De kinderen waren dus weggehaald en ze hadden geen afscheid kunnen nemen, enkel de boodschap van de arts om het maar te vergeten en zo snel mogelijk weer opnieuw zwanger te worden. En dat hadden ze gedaan want daarna was er een gezonde dochter geboren. Ze waren gelukkig met hun dochter geweest maar ergens hadden ze beide altijd een zeurende pijn gehad, met name als het de geboortedag van hun zoontjes was geweest. Er was nooit meer over gesproken want dit was het advies immers dat de deskundigen hen indertijd gegeven hadden.
Het was altijd goed gegaan tot hun dochter erachter was gekomen dat ze 2 broertjes had gehad. Hun dochter had vragen gesteld – vragen waar ze geen antwoord op hadden kunnen geven – en ze had zich vastgebeten in het willen weten. Ze was net afgestudeerd als jurist en liep stage bij een advocatenkantoor en was dus op onderzoek uitgegaan. Haar mentor op haar werk had dit ondersteund en vond de casus ook interessant omdat er een wetswijziging aan zat te komen dus het onderzoek mocht tijdens werk gedaan worden. De mentor had het gevoel dat hun kind ervaring zou opdoen die het kantoor in de toekomst zou kunnen gebruiken. Heel logisch van deze man maar voor hen ook heel zwaar.
Ik kon meneer wel begrijpen en zei dit ook. Hij knikte, hij kon zijn kind ook begrijpen maar hij en zijn vrouw hadden het er heel zwaar mee gehad want hun dochter had echter alles gedaan om erachter te komen wat er met haar broertjes gebeurt was. Na enkele weken onderzoek was ze op een avond bij hen gekomen en ze hadden gezien dat hun dochter had gehuild. Na enig aandrukken vertelde ze dat haar broertjes daadwerkelijk waren verdwenen. Ze was erachter gekomen dat alle premature baby’s heel eenvoudig met het ziekenhuisafval mee gingen.
Ergens had haar vader dit geweten maar omdat ze er nooit over hadden gepraat was dit feit altijd in het luchtledige blijven hangen. Die avond was het verdriet weer helemaal terug gekomen en hij en met name zijn vrouw hadden veel gehuild.
Hun dochter had het niet los kunnen laten en was op zoek gegaan naar een vervolg. Ook nu weer had ze zich erin vastgebeten en was op het internet gaan zoeken naar lotgenoten. En die had ze gevonden ook. Ze had een heel goed contact gekregen met een oude mevrouw die hetzelfde was overkomen en ze had mevrouw met haar ouders in contact gebracht.
En deze mevrouw, ik had haar naam al herkend, had hen geadviseerd om eens met mij te gaan praten.
Ik had jaren voor dit bezoek een heel traject met de oude dame afgelegd en we hadden samen een mooie gedenkplek voor haar overleden kindjes gemaakt. ik wist dat ze sinds die tijd heel actief was in de diverse fora op het internet om steun te geven aan alle ouders die hetzelfde was overkomen. Dit was haar manier van rouwen geworden.
En nu zaten deze 2 lieve oudere mensen dus aan mijn koffietafel met een vergelijkbaar verhaal. Het gezin had behoefte aan een plek om naar toe te gaan. Een plek die hun zoontjes een naam, een identiteit, zou geven en hen als hun ouders zou erkennen.
Samen met de ouders ben ik die middag aan het werk gegeven. Samen hebben we alle mogelijkheden bekeken. De ouders kozen voor een plek in de openbaarheid en de volgende dag mailde meneer mij foto’s van de plek op de begraafplaats dicht bij hun huis waar ze een urngrafje hadden uitgezocht. Meneer schreef erbij dat het een mooie oude begraafplaats was waar niet meer werd begraven. De gemeente had echter in het midden een cirkel laten aanleggen voor urngraven en wanneer deze vol was zou er niets meer bij komen. Zijn vrouw vond het ook een mooie plek waar ze graag wandelden dus het verhaal zou langzaam een vaste vorm gaan krijgen.
De ouders hadden vanaf het begin een vlinder willen hebben waar de namen van hun zoontjes in zouden staan. Eén vlinder en niet twee, daar waren ze ook heel duidelijk over. Mevrouw vertelde bij de volgende afspraak “Mark en Tom zijn samen en als ze beide een vlinder zouden krijgen zouden ze niet meer samen zijn. Ik weet dat het vreemd klinkt maar zo voelt het voor mij”.
Uiteindelijk kozen de ouders voor een grotere vlinder in blank glas. Hun motivatie voor het blanke glas was dat hun kindjes niet hadden geleefd en dus geen kleur aan hun leven hadden kunnen geven. Het blanke glas had geen kleur dus konden alle kleuren door het glas heen schijnen. Hun dochter wilde graag een liggende tegel in een kleur want zij was van mening dat de liggende tegel hun gezin vertegenwoordigde. Een uitgangspunt dat ik van harte steunde en toen ik haar dit vertelde keek ze me lachend aan. “dit heb ik niet van mijzelf hoor Bren, dit heb ik van Carla” en ik lachte met haar mee. Fijne lieve bejaarde Carla die al zoveel ouders en kinderen geholpen had met de verwerking.
Een gekleurde liggende glazen tegel dus. Ik heb de dochter met haar ouders die middag rustig door alle kleuren laten kijken en uiteindelijk waren dochter en moeder het eens.
Ze kozen voor een blauw dat voor hen het licht, de lucht en het water symboliseerde en dit was zoals de dochter motiveerde “alles wat er is, waarin je leeft, en niet vast kunt houden”.
Een hele mooie motivatie waar ik mij volledig bij aan kon sluiten.
Het gezin is daarna nog een paar keer in mijn atelier geweest. We hebben samen aan de snijtafel gestaan om het glas voor de vlinder en de urn-tegel te snijden en vader en dochter hebben uiteindelijk samen de namen in de vleugels van de vlinders gezet.
Het gezin heeft een plek gekregen om naartoe te gaan en ze vertellen nu over hun zonen.
Moeder is zelf het internet opgegaan en verteld over haar kinderen en de dochter is een gerespecteerd advocate geworden die de laatste jaren, sinds de wetswijziging dat men kinderen zoals haar broertjes mag erkennen, al veel families hiermee geholpen heeft.
Het was goed om het verhaal een kleur en vorm te geven.
Tot slot
In mijn werk vertel ik een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als een verhaal u raakt, of de foto van een glasobject vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop. www.glazennest.nl
Het is ook mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
Meer informatie over mijn gedenkwerk per thema kunt u vinden op de pagina Informatie over mijn glaskunst
Op deze pagina staat een overzicht van alle informatie per thema in een PDF die u gratis bij mij kunt opvragen. Het opvragen van een PDF is geheel vrijblijvend.
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Verzoek
In het Glazen Nest maak ik monumenten en gedenkobjecten met een eigen identiteit, een eigen persoonlijkheid. Ieder object dat wij maken is eenmalig en uniek. Het wordt speciaal voor de overledene gemaakt in samenspraak met de familie.
Op deze website deel ik mijn kennis met u. Ik geef veel informatie over alle mogelijkheden met glas voor gedenkobjecten en monumenten. Dit doe ik bewust omdat ik u wil informeren.
Met enige regelmaat zie ik mijn ontwerpen terug bij anderen, en daarom verzoek ik u het volgende:
- Kopieer mijn ontwerpen niet.
- Laat ze ook niet respectloos door een andere kunstenaar uitvoeren.
- Kopieer ook geen werken die uitgevoerd zijn voor iemand anders.
- Heb respect voor de andere families. Ik geef veel tijd en energie aan de ontwikkeling van mijn werk en puzzel met een familie op de vorm en de kleuren, net zo lang tot het verhaal dat zij willen vertellen klopt.
Laten wij samen uw eigen verhaal vertellen, een nieuw en persoonlijk voor u vormgegeven verhaal.
Visie
Ik wil een verhaal vertellen. Het verhaal van de overledene en zijn of haar familie. Het is iedere keer weer een nieuw verhaal, een uniek verhaal over een uniek mens, een unieke familie.
Het doel is die verhalen een vorm en een kleur te geven en daar zijn veel verschillende mogelijkheden voor. Zo ontstaat een tastbare plek waar herinneringen, hoop en dromen vorm hebben gekregen. Een plek, een object, waar je tegenaan kunt praten, dat je kunt verzorgen, waar je iets bij kunt achterlaten.
Een plek waar jij jezelf kunt zijn, omdat dit de plek is waar jij je dierbare herkent.
De leeftijd maakt eigenlijk niet het verschil voor het gevoel van je dierbare missen.
Ouders hadden dromen voor een te vroeg geboren baby. Hoop, verwachtingen.
En met het overlijden van het kindje is dat alles vervlogen.
Kinderen die ouders verliezen; wat maakt het uit hoe oud het kind is?
Of iemand nu 5 of 50 is, de overleden ouder is er niet meer en het kind kan zijn/haar verhaal niet meer rechtstreeks vertellen. Dromen voor de toekomst zijn vervlogen en de hoop is verdwenen.
De man of vrouw die de partner heeft verloren. Niet meer samen ouder worden; de overlevende wordt nu ouder en de geliefde nooit meer.
Niet meer samen koesteren, niet meer samen liefhebben.
Iemand die een broer of zus verliest. Afscheid nemen van degene die je jeugd heeft meegemaakt, die dingen van je weet die niemand anders weet. Het verlies van de persoon waar je als kind mee lachte en ruzie mee maakte. De persoon waar je je ouders mee deelt. Het overlijden van je broer of zus betekend ook afscheid nemen van een deel van je jeugd.