Naar de wolken en de hemel
De jongste dochter had mij een mail gestuurd voor een afspraak. Ze wilde graag samen met haar moeder langskomen voor het monumentje voor haar vader. Na wat heen en weer gemail konden we een dag vinden dat in beider agenda’s paste en die ochtend stapten een kwieke jonge vrouw en haar struise moeder mijn atelier binnen. Ik kon duidelijk aan de moeder zien dat ze nog steeds aangeslagen was door het verlies.
Onder de koffie nodigde ik beide vrouwen uit mij over hun man en vader te vertellen. Moeder begon met het zwaarste stuk; haar man was met een kameraad een stuk van het Pieterpad aan het lopen geweest. Dit deed hij sinds zijn pensioen iedere week en hij had het geweldig gevonden. Hij wilde dolgraag de Santiago lopen, niet omdat hij zo gelovig was maar hij had altijd van uitdagingen gehouden. Hij was zijn hele leven beroepsmilitair geweest, eerst piloot en daarna instructeur, en was altijd bezig met zijn conditie aan het werk geweest. Hij was, ook na zijn pensioen, nog 3 x per week in de sportzaal van de basis aan het werk geweest. Het was heel belangrijk voor hem. De dochter zei lachend tegen haar moeder “gezond lichaam gezonde geest” en moeder lachte zacht mee.
Die middag op het Pieterpad hadden ze een weg over gestoken om bij een restaurantje even wat te gaan drinken toen er twee motoren aan waren komen rijden. Deze waren zo snel gegaan dat haar man ze niet hadden opgemerkt en voordat iemand het in de gaten had lagen beide mannen op de grond. “En de motorrijder ook” zei de dochter er tussendoor.
Het personeel van het restaurant had het vanaf het terras meegekregen en hadden direct 112 gebeld en iedereen was komen aanrennen voor de 1e hulp maar haar man was opslag dood geweest. Later had de arts gezegd dat hij zijn rug had gebroken en dat er niets aan te doen was geweest. De motor had hem frontaal gepakt en hem eerst tegen zijn kameraad en daarna tegen het asfalt gegooid.
Die middag hadden een politieman en de commandant van de basis aan haar voordeur gestaan. Ze had ze vanuit de tuin zien staan en wist direct dat het mis was. Ze was heel kalm gebleven, had geluisterd naar hun verhaal en daarna de kinderen gebeld. “Als je de vrouw van een beroeps bent, en met name van een piloot, denk je iedere dag dat dit kan gebeuren. Iedere uitzending is zwaar, telkens als er een bericht in de media komt over een neergestorte F16 vraag je je af of dit bericht voor jou is. Als je met dit beroep wilt leven moet je ergens eelt op je ziel krijgen. Aanvaarden dat dit bij zijn werk hoort.” Moeder was heel kalm toen ze dit vertelde. Het leek erop dat ze haar hele huwelijk haar eigen angsten in een diepe kast had geparkeerd om er niet meer naar om te kijken.
Het hele gezin was blij geweest toen haar man te oud werd om te vliegen en instructeur werd. “Papa was nog steeds soms hele weken weg maar we wisten waar hij was. En hij nam altijd leuke dingen mee als hij weer naar Texas was geweest. Ze waren zelfs als gezin een paar keer met hem mee geweest naar Texas. Hij werkte dan en moeder kreeg een auto van de basis om het land te verkennen. “Zeer behulpzame mensen hoor, die Amerikaanse beroeps en hun gezinnen” zei de dochter.
Het pensioen was voor haar man in het begin zwaar geweest. Hij was bang om in het bekende gat te vallen en had er alles aan gedaan om invulling te geven aan zijn veel te veel vrije tijd. Hij was vrijwilligerswerk gaan doen en bemoeide zich in de buurt met van alles. Iets dat niet iedereen heel fijn had gevonden. “Hij bruiste nog zo vol leven. Vond dat hij nog lang niet oud genoeg was om stil te zitten” verzuchte moeder. “En nu is het stilzitten hem afgedwongen Mam. Laten we ergens blij zijn dat hij het ongeluk niet heeft overleefd want ik denk niet dat hij met een gebroken rug had kunnen leven. En laten we ergens ook blij zijn dat hij niet in coma is gekomen en langzaam was gaan vegeteren. Dat had je helemaal niet aangekund.” Moeder knikte bij de woorden van haar dochter. Ik keek beide aan “u weet dat ze gelijk heeft maar het maakt het verdriet niet minder zwaar hé”. En toen schoten beide vrouwen vol tranen en hielden ze elkaar heel even vast terwijl ik de doos met tissues op tafel zette en opstond om een nieuwe kop koffie te maken.
Met het indoen van de nieuwe koffie keek ik beide vrouwen aan en vroeg wat ik voor hen zou kunnen betekenen. De dochter vertelde dat haar vader was gecremeerd en dat ze als gezin hadden besloten om hem niet uit te strooien maar bij de zetten op de begraafplaats. Op die manier konden zijn collega’s en iedereen met wie hij had samengewerkt hem ook bezoeken. “ik krijg zoveel lieve brieven, kaarten en e-mails vanuit de hele wereld. Het is echt onvoorstelbaar wie hij allemaal kende. Dat wist ik allemaal niet. maar het troost mij om te weten dat Bas voor zoveel mensen heel belangrijk is geweest.” “Vorige week nog hé mam, stond er plots een groepje Amerikanen voor onze deur. Heel leuke jongemannen hoor. Ze waren op de basis voor een vervolgtraining en hadden gehoord wat er gebeurt was en kwamen om hun respect te betuigen.” Ik grinnikte in mijzelf want ik hoorde de jonge vrouw dezelfde fouten maken die mijn eigen kinderen ook maken als ze iets Engels in het Nederlands vertellen.
Ik ging weer terug naar de moeder “uw man is dus gecremeerd en u wilt de urn niet thuis houden maar bijzetten op de begraafplaats. En heeft u al een plekje uitgezocht?”
Moeder keek haar dochter aan en gaf haar de telefoon. “Ja, mam is vorige week helemaal alleen naar de begraafplaats gegaan. Ze heeft niemand van ons meegenomen, hé mam. Ze heeft zonder ons te kennen een plek uitgezocht maar ze is gelukkig wel zo aardig geweest om er foto’s van te maken.” Het was overduidelijk dat de dochter gepikeerd was omdat ze hier niet in gezien was. “Jullie zijn allemaal zo druk dat ik het alleen wilde doen. Ik moet toch alleen verder en in de toekomst mijn eigen beslissingen nemen. Ik heb je toch ook niet gevraagd om mee te gaan toen ik een nieuw bed kocht. Ik lig er immers in en niet jij”. Zo, hier werd de dochter even op haar plek gezet door moeder. Op een liefdevolle maar zeer duidelijke toon. Het was mij, en ook moeder, duidelijk dat haar dochter haar wilde helpen en ondersteunen maar het moest allemaal wel in haar leven worden ingepast. Dit is iets dat ik vaak tegen kom bij kinderen van die generatie.
“Ach, ze heeft mij tenminste wel nodig om de foto’s tevoorschijn te halen” grapte de dochter. “Ben ik toch wel ergens goed voor hé mam.” De dames waren duidelijk aan elkaar gewaagd.
Ik zag foto’s van een klein urnenveld met nog enkele lege plekken. En daarna zag ik wat detailfoto’s van de plek die moeder had gekozen. Het was een urnengraf met wat afwijkende maten van gemiddeld. Ik kende de begraafplaats dus benoemde de gegevens om af te stemmen met moeder. De plek die we konden gebruiken van 1 m2. In het midden zou de urn-kelder worden geplaatst en we mochten met de steen niet groter gaan dan 70 x 70 x 70 cm.
Moeder had al een beetje rondgekeken en besloten dat ze een eenvoudige omranding wilde met in het middenvak steentjes. Dan kon iedereen die bij haar man op bezoek kwam een steentje neerleggen. “het is dan de bedoeling dat het uiteindelijk een hele bonte verzameling van stenen uit de hele wereld gaat worden” vertelde ze.
En ze wilde een staande glasplaat die de lucht en de hemel symboliseerde en wees een voorbeeld glasplaat aan die op de balustrade in mijn atelier stond. “Zoiets als dat maar dan in de lucht en hemel kleuren.”
We hebben die middag afgesproken dat ik een aantal ontwerpen zou gaan maken en contact zou leggen met de steenhouwer ter plaatse waar ik een fijn contact mee heb. Een paar weken later kreeg ik het accoord op een ontwerp en kon ik aan het werk.
Ik kreeg dat weekend een aantal foto’s van de jongste dochter in de mailbox. En ze schreef er ook bij dat zij en haar moeder het een heel fijn contact hadden gevonden en iedereen blij was met het mooie resultaat.
Ik vond het een bijzonder verhaal en ben blij dat ik het heb mogen vertellen.
Tot slot
In mijn werk vertel ik een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als een verhaal u raakt, of de foto van een glasobject vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop. www.glazennest.nl
Het is ook mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
Meer informatie over mijn gedenkwerk per thema kunt u vinden op de pagina Informatie over mijn glaskunst
Op deze pagina staat een overzicht van alle informatie per thema in een PDF die u gratis bij mij kunt opvragen. Het opvragen van een PDF is geheel vrijblijvend.
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Verzoek
In het Glazen Nest maak ik monumenten en gedenkobjecten met een eigen identiteit, een eigen persoonlijkheid. Ieder object dat wij maken is eenmalig en uniek. Het wordt speciaal voor de overledene gemaakt in samenspraak met de familie.
Op deze website deel ik mijn kennis met u. Ik geef veel informatie over alle mogelijkheden met glas voor gedenkobjecten en monumenten. Dit doe ik bewust omdat ik u wil informeren.
Met enige regelmaat zie ik mijn ontwerpen terug bij anderen, en daarom verzoek ik u het volgende:
- Kopieer mijn ontwerpen niet.
- Laat ze ook niet respectloos door een andere kunstenaar uitvoeren.
- Kopieer ook geen werken die uitgevoerd zijn voor iemand anders.
- Heb respect voor de andere families. Ik geef veel tijd en energie aan de ontwikkeling van mijn werk en puzzel met een familie op de vorm en de kleuren, net zo lang tot het verhaal dat zij willen vertellen klopt.
Laten wij samen uw eigen verhaal vertellen, een nieuw en persoonlijk voor u vormgegeven verhaal.
Visie
Ik wil een verhaal vertellen. Het verhaal van de overledene en zijn of haar familie. Het is iedere keer weer een nieuw verhaal, een uniek verhaal over een uniek mens, een unieke familie.
Het doel is die verhalen een vorm en een kleur te geven en daar zijn veel verschillende mogelijkheden voor. Zo ontstaat een tastbare plek waar herinneringen, hoop en dromen vorm hebben gekregen. Een plek, een object, waar je tegenaan kunt praten, dat je kunt verzorgen, waar je iets bij kunt achterlaten.
Een plek waar jij jezelf kunt zijn, omdat dit de plek is waar jij je dierbare herkent.
De leeftijd maakt eigenlijk niet het verschil voor het gevoel van je dierbare missen.
Ouders hadden dromen voor een te vroeg geboren baby. Hoop, verwachtingen.
En met het overlijden van het kindje is dat alles vervlogen.
Kinderen die ouders verliezen; wat maakt het uit hoe oud het kind is?
Of iemand nu 5 of 50 is, de overleden ouder is er niet meer en het kind kan zijn/haar verhaal niet meer rechtstreeks vertellen. Dromen voor de toekomst zijn vervlogen en de hoop is verdwenen.
De man of vrouw die de partner heeft verloren. Niet meer samen ouder worden; de overlevende wordt nu ouder en de geliefde nooit meer.
Niet meer samen koesteren, niet meer samen liefhebben.
Iemand die een broer of zus verliest. Afscheid nemen van degene die je jeugd heeft meegemaakt, die dingen van je weet die niemand anders weet. Het verlies van de persoon waar je als kind mee lachte en ruzie mee maakte. De persoon waar je je ouders mee deelt. Het overlijden van je broer of zus betekend ook afscheid nemen van een deel van je jeugd.