Een glazen vlinder op een oud hart van graniet
De meneer aan de telefoon klonk al wat ouder en hij vroeg zakelijk wanneer hij en zijn vrouw een afspraak konden krijgen. Hij begreep dat ik een druk bezet mens wat en ze hoefden niet zoveel tijd in beslag te nemen. Toen ik hem vertelde dat mijn agenda voor die middag leeg was zei hij – opnieuw heel zakelijk – dat hij en zijn vrouw dan om 14 uur in mijn atelier zouden zijn.
Die middag zag een ik echtpaar mijn atelier binnen lopen dat minder oud was als ik door de telefoon heen vermoed had. Ik zag wel een heel vermoeid en haast moedeloos echtpaar binnen komen.
Terwijl ik hen uitnodigde om rond te kijken en zelf het theewater opzette observeerde ik beide mensen van een afstand. Ik merkte op dat mevrouw helemaal in zichzelf opgesloten was. Haar man omringde haar met alle zorg echter het leek niet bij haar binnen te komen.
Aan de thee nippend keek ik mevrouw aan en richtte mij specifiek op haar. “Vertel mij Margriet, wat kan ik voor je betekenen”. En direct kon ik de doos met tissues op tafel zetten want de tranen kwamen. Meneer wilde al inspringen maar ik gebaarde hem dit niet te doen. Het was mij duidelijk dat het grote verdriet bij haar zat en niet bij hem. Ik wilde meneer niet te kort te doen maar zijn vrouw was mijn gesprekspartner en niet hij.
Ik wachtte dus geduldig tot ze ruimte had om mij haar verhaal te vertellen. Ik merkte dat ze deze ruimte fijn vond en ze probeerde zich te herpakken. Langzaam begon ze te vertellen.
Haar dochter was 25 jaar ervoor op 1 jarige leeftijd overleden. Wiegendood hadden ze het genoemd en ze had het advies gekregen om het te accepteren en zich te richten op de andere kinderen. Ze had het echter niet kunnen accepteren en langzaam waren zij en de vader van haar kinderen uit elkaar gegroeid. Na twee jaar had ze hem niet meer om zich heen kunnen hebben en waren ze gescheiden. Hun zoons waren al snel bij hem gaan wonen en zij had er vrede mee gehad. Doordat ze rust had gekregen “begrijp me niet verkeerd, ik hou intens veel van mijn zoons” had ze uiteindelijk ook afstand van het verlies kunnen nemen. “Ik had het niet verwerkt maar geleerd om het in de ijskast te zetten. Ik ging iedere week naar het grafje toe maar was er trots op dat ik niets meer voelde. Ik ging er als plicht naar toe. Tenminste zo had ik het mijzelf aangepraat.”
Ze ging door met het leven en richtte zich op haar carrière tot het niet meer ging. “Ik ben letseladvocaat en een paar jaar geleden kreeg ik een cliënt die te dichtbij kwam. De vrouw had haar kindje bij een aanrijding verloren en kwam bij mij voor advies. En die avond ben ik helemaal ingestort. Mijn collega’s hadden het al langer aan zien komen maar ikzelf niet. Ik heb een half jaar thuisgezeten in een zware depressie. Uiteindelijk heeft mijn huisarts mij zover gekregen dat ik hulp zocht en bij deze psycholoog is al het oude verdriet weer naar boven gekomen. En dit keer ben ik er wel doorheen gegaan. Ik wil nooit meer terug naar het oude”.
Na een half jaar had een lieve collega haar weer stapsgewijs aan het werk gekregen en nog een half jaar later was ze met hem getrouwd. En toen keek ze voor het eerst haar man aan en zag hem ook daadwerkelijk.
“En waarom zitten jullie nu hier” vroeg ik haar. “Waarom is het oude verdriet weer even naar boven gekomen”. Mevrouw vertelde dat ze nog maar vier x per jaar naar de begraafplaats ging en afgelopen zondag was ze samen met haar man gegaan. Niet meer uit plicht maar omdat ze er weer even behoefte aan had. Ze vertelde waar haar dochter begraven lag en toen wist ik het al. De nieuwe kinderstenen waren geplaatst.
Ik had in het jaar ervoor met 3 families gewerkt voor het monument voor hun kindje. De families waren onafhankelijk van elkaar bij mij gekomen echter lagen alle drie de kindjes wel naast elkaar op dezelfde begraafplaats. En deze 3 kindjes waren buurkindjes van de dochter van mevrouw.
“Jarenlang is er geen kind naast Ilse begraven en toen drie achterelkaar. Heel verdrietig voor die ouders. Ik heb hen een kaartje gestuurd telkens toen ik het zag. Ik heb er verder ook niet bij stilgestaan. De laatste keer dat ik er was lagen er 3 gewoon nette hoopjes zand met veel bloemen. Mooie lieve verdrietige plekjes. Maar zondag was het anders. Toen zag ik mooie liefdevolle en uitbundige monumenten. Zo vol kleur, zo vol verhalen. Ik was altijd tevreden met de steen die ik voor Ilse gekozen had. Er was immers niet zoveel keuze toen maar zondag kwam het verdriet weer helemaal binnen. Ik heb dit niet voor haar kunnen doen. Mijn dochter heeft een saaie grijze steen en meer niet.” Mevrouw pakte een nieuwe tissue en veegde haar tranen op.
En toen was haar man aan de beurt om te vertellen: “ik zag mijn vrouw diep gaan en wegglijden. Ik was weer helemaal terug in de tijd van haar depressie. Ik wist dat ik haar tijd moest geven om haar verdriet te doorleven maar gister werd het mij allemaal teveel. Ik ben naar de begraafplaats gegaan en heb de achternamen van de andere kindjes opgeschreven. En daarna ben ik op het internet gaan zoeken naar de telefoonnummers van de ouders en ik heb hen gewoon gebeld. Ik weet nu hoeveel families Jansen er in onze woonplaats wonen want ik heb ze denk ik allemaal wel gehad. Ik wilde weten waar ze hun monument hadden besteld en wat hun ervaringen waren geweest.
Gisteravond had ik alle drie de ouders gevonden en met hen gesproken en heb ik je website goed bekeken. En vanmorgen heb ik je gewoon gebeld. Ik wil weten wat je kunt doen om het graf van mijn stiefdochter mooier te maken”.
Zijn vrouw keek hem verbaasd aan. En daarna keek ze mij aan. “Kan dit dan?” vroeg ze zacht. En ik antwoorde dat dit natuurlijk kon.
Meneer had de dag ervoor foto’s van de bestaande steen gemaakt en ik zag een eenvoudig hart van grijze graniet. Duidelijk en massief aanwezig. Het hart stond in een klassieke tuinrand met steentjes die een beetje smoezelig waren. Het was duidelijk een ouder grafje.
Ik bekeek de foto’s en vroeg toen aan mevrouw of ze het tuinvakje zo wilde laten. Ze keek naar de foto’s en zei dat ze openstond voor aanpassingen. We hebben toen wat foto’s van mijn uitgevoerd werk bekeken en ze vond het idee van gezandstraalde kinder-motieven op de liggende steen heel leuk. Ik heb voorgesteld om contact te leggen met een creatieve steenhouwer die dit voor hen op maat zou kunnen maken en plaatsen.
Beide mensen hebben op een zaterdagmiddag de vlinder samen op de steen verlijmd en terwijl ze ermee bezig waren hebben ze kennis gemaakt met de ouders van de buurkindjes.
Ik denk dat meneer wel het vermoeden heeft gehad dat ik de andere ouders een mailtje had gestuurd met de vraag om die zaterdagmiddag op de begraafplaats te zijn maar er is nooit iets over tegen mij gezegd. En dat is ook goed. meer dan een verbinding leggen hoefde ik immers niet te doen.
Tot slot
In mijn werk vertel ik een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als een verhaal u raakt, of de foto van een glasobject vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop. www.glazennest.nl
Het is ook mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
Meer informatie over mijn gedenkwerk per thema kunt u vinden op de pagina Informatie over mijn glaskunst
Op deze pagina staat een overzicht van alle informatie per thema in een PDF die u gratis bij mij kunt opvragen. Het opvragen van een PDF is geheel vrijblijvend.
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Verzoek
In het Glazen Nest maak ik monumenten en gedenkobjecten met een eigen identiteit, een eigen persoonlijkheid. Ieder object dat wij maken is eenmalig en uniek. Het wordt speciaal voor de overledene gemaakt in samenspraak met de familie.
Op deze website deel ik mijn kennis met u. Ik geef veel informatie over alle mogelijkheden met glas voor gedenkobjecten en monumenten. Dit doe ik bewust omdat ik u wil informeren.
Met enige regelmaat zie ik mijn ontwerpen terug bij anderen, en daarom verzoek ik u het volgende:
- Kopieer mijn ontwerpen niet.
- Laat ze ook niet respectloos door een andere kunstenaar uitvoeren.
- Kopieer ook geen werken die uitgevoerd zijn voor iemand anders.
- Heb respect voor de andere families. Ik geef veel tijd en energie aan de ontwikkeling van mijn werk en puzzel met een familie op de vorm en de kleuren, net zo lang tot het verhaal dat zij willen vertellen klopt.
Laten wij samen uw eigen verhaal vertellen, een nieuw en persoonlijk voor u vormgegeven verhaal.
Visie
Ik wil een verhaal vertellen. Het verhaal van de overledene en zijn of haar familie. Het is iedere keer weer een nieuw verhaal, een uniek verhaal over een uniek mens, een unieke familie.
Het doel is die verhalen een vorm en een kleur te geven en daar zijn veel verschillende mogelijkheden voor. Zo ontstaat een tastbare plek waar herinneringen, hoop en dromen vorm hebben gekregen. Een plek, een object, waar je tegenaan kunt praten, dat je kunt verzorgen, waar je iets bij kunt achterlaten.
Een plek waar jij jezelf kunt zijn, omdat dit de plek is waar jij je dierbare herkent.
De leeftijd maakt eigenlijk niet het verschil voor het gevoel van je dierbare missen.
Ouders hadden dromen voor een te vroeg geboren baby. Hoop, verwachtingen.
En met het overlijden van het kindje is dat alles vervlogen.
Kinderen die ouders verliezen; wat maakt het uit hoe oud het kind is?
Of iemand nu 5 of 50 is, de overleden ouder is er niet meer en het kind kan zijn/haar verhaal niet meer rechtstreeks vertellen. Dromen voor de toekomst zijn vervlogen en de hoop is verdwenen.
De man of vrouw die de partner heeft verloren. Niet meer samen ouder worden; de overlevende wordt nu ouder en de geliefde nooit meer.
Niet meer samen koesteren, niet meer samen liefhebben.
Iemand die een broer of zus verliest. Afscheid nemen van degene die je jeugd heeft meegemaakt, die dingen van je weet die niemand anders weet. Het verlies van de persoon waar je als kind mee lachte en ruzie mee maakte. De persoon waar je je ouders mee deelt. Het overlijden van je broer of zus betekend ook afscheid nemen van een deel van je jeugd.