Blauwe vogel in het grafmonument
De steenhouwer belde en vertelde dat hij een bijzondere vraag voor mij had. De man had enkele weken ervoor mijn atelier bezocht om een aantal zaken voor een familie door te spreken en er hij had toen een vogel zien staan. De vraag was dus of ik de vogel nog had staan en of hij, als dit zo was een familie langs mocht sturen om het object te bekijken.
Dit verhaal speelt zich in de begin jaren van de nieuwe eeuw af en de steenhouwers waren er toen nog niet aan gewend dat een familie ook rechtstreeks bij mij op bezoek kon komen. ik kon mij de belangstelling van deze man voor de vogel nog goed herinneren dus ik kon direct antwoord geven en nog dezelfde middag stapte de familie mijn atelier binnen. Het bleek later dat ze direct vanaf de steenhouwer in de auto waren gestapt om naar Oldenzaal te rijden.
Terwijl ik thee en koffie zette bekeken moeder, zoon en dochter alle objecten en al snel ontdekten ze de vogel. Ze keken en keken, en toen draaide de zoon zich om en zei “ja, dit is em. Deze is voor mijn vader gemaakt. Hoe wist je dat wij zo’n vogel wilden hebben”.
Dit is een verhaal zoals mij zo vaak overkomt. Ik heb ergens een ontwerp liggen dat niet voor een familie is bestemd. Het is vaak een ontwerp dat gewoon is ontstaan en wacht op uitvoering. Zo’n tekening leg ik dan in de map om uit te werken wanneer ik wat tijd over heb en wanneer het object, soms na jaren, klaar is komt er in de maanden erna een familie binnen gelopen bij wie dit object hoort.
Ik vind dit telkens weer een bijzonder proces en heb volledig op mijn gevoel, mijn intuïtie leren vertrouwen.
Ik haalde de vogel van de muur waar hij hing en zette hem in een standaard op tafel en terwijl wij onze koffie en thee dronken gingen de vingers van de bejaarde moeder telkens weer over het glas. Het leek dat ze de vogel aan het aaien was. De zoon begon hun verhaal te vertellen en de dochter vulde met regelmaat aan. Hun vader was zijn hele leven lang duivenmelker geweest. Als jonge kinderen wisten ze niet beter dan dat vader altijd met zijn duifjes bezig was geweest. Als ze tijd met hem wilden doorbrengen moesten ze hem in de weekenden helpen want voor weinig anders had hij tijd. Hij had altijd wedstrijd gevlogen en er ook de nodige gewonnen. Zijn grote kracht had echter in het fokken gezeten. Hij had veel geld verdient met het fokken van zijn “blauwe duif”. Een familielijn die heel goed had kunnen vliegen. Hij had de lijn verbetert en verbetert tot jongen uit deze lijn steeds meer geld opbrachten. “daar ging het onze vader niet om hoor. Hij vond het gewoon geweldig dat het hem lukte om zowel de kleur te behouden als de intelligentie van iedere nieuwe generatie te verbeteren” vertelde de dochter. En zoon vulde aan “het was echter wel heel fijn dat ze het financieel steeds beter konden doen want papa had maar weinig pensioen opgebouwd. Dus voor mama was het gewoon fijn dat ze zonder problemen een nieuwe auto of wasmachine konden kopen.”
Zelfs toen vader steeds slechter werd omdat hij “stoflongen” had gekregen, “vermoedelijk door 60 jaar in de duiventroep zitten” verzuchte de dochter was hij nog iedere dag bij zijn duiven geweest. En toen hij ging aanvaarden dat zijn tijd steeds dichterbij kwam heeft hij zelf zijn opvolger aangewezen en de verhuizing geregeld.
Het was voor moeder en kinderen dus heel duidelijk dat er een blauwe duif in de grafsteen zou gaan komen. Met dit verhaal waren ze die ochtend dus ook naar de steenhouwer gegaan. Ze hadden helemaal geen idee hoe het uitgevoerd zou moeten worden maar ze hadden hun vertrouwen bij de steenhouwer neergelegd en deze had het antwoord dus geweten.
Moeder bleef de blauwe duif maar aaien en ik zag dat zoon en dochter hier heel blij mee waren. Toen ik hen vroeg of ze al met de steenhouwer hadden gepuzzeld hoe de rest van het monument eruit zou komen te zien vertelden ze dat de steenhouwer had geprobeerd uit te leggen hoe de vogel eruit zag maar dit was hem niet echt gelukt. Het enige dat hij goed had kunnen vertellen was de vogel in een ronde glasplaat stond. En de man had daarop een cirkel in een cirkel getekend wat hun wel wat leek. Ze wilden namelijk niet een strakke klassieke steen hebben want dit paste niet bij hun ouders.
Die middag heb ik moeder de glasplaat mee naar huis gegeven en daar is de vogel gebleven tot het moment kwam dat de steenhouwer ermee aan het werk kon gaan.
Ze schreef erbij:
De vliegende duif in zijn blauwe kleuren
Mijn man vliegt naar de horizon en laat ons achter
Tot het moment dat ik hem na mag vliegen
het verhaal van deze familie is verteld.
Tot slot
In mijn werk vertel ik een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als een verhaal u raakt, of de foto van een glasobject vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop. www.glazennest.nl
Het is ook mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
Meer informatie over mijn gedenkwerk per thema kunt u vinden op de pagina Informatie over mijn glaskunst
Op deze pagina staat een overzicht van alle informatie per thema in een PDF die u gratis bij mij kunt opvragen. Het opvragen van een PDF is geheel vrijblijvend.
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Verzoek
In het Glazen Nest maak ik monumenten en gedenkobjecten met een eigen identiteit, een eigen persoonlijkheid. Ieder object dat wij maken is eenmalig en uniek. Het wordt speciaal voor de overledene gemaakt in samenspraak met de familie.
Op deze website deel ik mijn kennis met u. Ik geef veel informatie over alle mogelijkheden met glas voor gedenkobjecten en monumenten. Dit doe ik bewust omdat ik u wil informeren.
Met enige regelmaat zie ik mijn ontwerpen terug bij anderen, en daarom verzoek ik u het volgende:
- Kopieer mijn ontwerpen niet.
- Laat ze ook niet respectloos door een andere kunstenaar uitvoeren.
- Kopieer ook geen werken die uitgevoerd zijn voor iemand anders.
- Heb respect voor de andere families. Ik geef veel tijd en energie aan de ontwikkeling van mijn werk en puzzel met een familie op de vorm en de kleuren, net zo lang tot het verhaal dat zij willen vertellen klopt.
Laten wij samen uw eigen verhaal vertellen, een nieuw en persoonlijk voor u vormgegeven verhaal.
Visie
Ik wil een verhaal vertellen. Het verhaal van de overledene en zijn of haar familie. Het is iedere keer weer een nieuw verhaal, een uniek verhaal over een uniek mens, een unieke familie.
Het doel is die verhalen een vorm en een kleur te geven en daar zijn veel verschillende mogelijkheden voor. Zo ontstaat een tastbare plek waar herinneringen, hoop en dromen vorm hebben gekregen. Een plek, een object, waar je tegenaan kunt praten, dat je kunt verzorgen, waar je iets bij kunt achterlaten.
Een plek waar jij jezelf kunt zijn, omdat dit de plek is waar jij je dierbare herkent.
De leeftijd maakt eigenlijk niet het verschil voor het gevoel van je dierbare missen.
Ouders hadden dromen voor een te vroeg geboren baby. Hoop, verwachtingen.
En met het overlijden van het kindje is dat alles vervlogen.
Kinderen die ouders verliezen; wat maakt het uit hoe oud het kind is?
Of iemand nu 5 of 50 is, de overleden ouder is er niet meer en het kind kan zijn/haar verhaal niet meer rechtstreeks vertellen. Dromen voor de toekomst zijn vervlogen en de hoop is verdwenen.
De man of vrouw die de partner heeft verloren. Niet meer samen ouder worden; de overlevende wordt nu ouder en de geliefde nooit meer.
Niet meer samen koesteren, niet meer samen liefhebben.
Iemand die een broer of zus verliest. Afscheid nemen van degene die je jeugd heeft meegemaakt, die dingen van je weet die niemand anders weet. Het verlies van de persoon waar je als kind mee lachte en ruzie mee maakte. De persoon waar je je ouders mee deelt. Het overlijden van je broer of zus betekend ook afscheid nemen van een deel van je jeugd.