Vliegende vlinders als grafsteen voor een kind
“Gebruikt u ook een tekening van een kind voor het monument” vroeg de vrouw aan de telefoon. “Mijn dochtertje heeft namelijk hele mooie vlinders getekend en die willen we dolgraag gebruiken”.
We hebben direct een afspraak gemaakt voor de volgende zaterdag.
De ouders en hun dochter kwamen precies op de tijd van de afspraak het atelier binnen gewandeld. Het meisje hield een map vast waarin duidelijk tekeningen zaten en keek met grote ogen naar het kleurige glas dat overal stond en lag. Zoals altijd bij het 1e bezoek nodigde ik hen uit het glas te bekijken terwijl ik thee en ranja op tafel zette.
Het meisje bleef met haar map in de armen geklemd midden in het atelier staan om naar mij te kijken. Ik vroeg haar of ze mij de tekeningen wilde laten zien die ze had gemaakt en heel rustig legde ze de map op tafel en pakte de tekeningen eruit. Ik zag allerlei vlinders in de echte stijl van een kind van 6 jaar oud. Mooie kleurige potlood tekeningen.
Ik keek er aandachtig naar en begon een gesprek met het meisje terwijl de ouders ook aan tafel kwamen zitten. Ze vertelde over de tekeningen en haar broertje. Hoe blij ze was geweest toen hij werd geboren en wat er daarna allemaal gebeurde. Ze was alleen maar gaan tekenen omdat ze zag dat papa en mama geen tijd voor haar hadden. 
Moeder nam het verhaal over en vertelde hoe ziek hun zoontje was geworden toen hij 3 weken oud was. Niemand had in het begon geweten wat er aan de hand was en hij werd maar zieker en zieker. In het ziekenhuis hadden ze uiteindelijk vastgesteld dat zijn niertjes niet goed werkten en dat zijn lichaam heel langzaam aan het vergiftigen was.
Ze waren diezelfde dag naar Groningen doorverwezen en daar hadden ze echt hun best gedaan maar 2 dagen later was hij overleden. De professor daar had hen verteld dat hun zoon gewoon een foutje in de aanleg had gehad dat, als het direct was opgemerkt, makkelijk verholpen had kunnen worden maar het was niet opgemerkt. Domme pech, had de man gezegd en vader wist tot die dag nog niet hoe hij met deze woorden om moest gaan. Boos worden om de botheid van de woorden of het ermee eens zijn.
Moeder had het vreselijk gevonden om haar kleine kindje aan al die slangen te zien liggen, “Meer slang dan kind, echt dit is het vreselijkste wat een moeder kan overkomen. De wetenschap dat je kind vastzit aan allemaal machines en het zonder die machines zelf niet meer kan.” Ze haalde haar telefoon tevoorschijn en liet mij allemaal foto’s zien van voor het ziekenhuis en tijdens de laatste uren. Wat een verschil in baby zag ik.
Toen het de jonge kinderarts duidelijk werd dat hun zoontje het niet zou redden had hij in overleg met hen alle slangen afgekoppeld en hadden ze hun kind in de armen kunnen houden. En in vaders armen hadden ze hem mogen laten gaan. “Ik wil dit nooit meer mee maken. ik gun dit geen enkele vader” verzuchtte de man. “Tegen je bloedeigen kind zeggen dat het goed is om te gaan terwijl alles in je lijf gilt dat het niet goed is. Dat je wilt dat hij bij je blijft”. Beide ouders lieten hun tranen komen bij de herinnering en rustig zette ik de doos met tissues op tafel. Hun dochtertje zat rustig aan tafel te tekenen met de spullen die ik onder het verhaal van de ouders voor haar had neergelegd. Het leek erop dat ze er aan gewend was om haar ouders hun verhaal te horen vertellen.
Ze hadden hun zoontje zelf mee naar huis kunnen nemen. De verzorger in het ziekenhuis had hen een mandje met een koelelement meegeven en thuis had een andere uitvaartverzorgster klaar gestaan om hun zoon van hen over te nemen. Hij was al die tijd in huis gebleven en de uitvaartverzorgster was een hele grote steun voor hen geweest. Ze had hen overgehaald om veel foto’s te nemen zodat het fotoalbum van hun zoon groot zou worden. Op dat moment hadden ze er geen zin in gehad maar hun goede vriend en buurman had goed geluisterd en nu waren ze er zo dankbaar voor. Er waren honderden foto’s waar ze met regelmaat samen naar keken. “er is zoveel in die dagen langs mij heengegaan” vertelde moeder. “ik twijfel met regelmaat aan mijn herinneringen en dan kan ik naar de foto’s kijken want die vertellen de realiteit van dat moment. Ik kan mij bijvoorbeeld helemaal niet herinneren dat mijn schoonouders veel zijn geweest want mijn band met hen was niet zo geweldig. Op de foto’s echter zie ik een heel ander verhaal. Ik zie mijn schoonmoeder iedere dag stil komen en ik zie haar huilen bij het mandje van mijn zoon. Pas na de uitvaart zijn we dichterbij elkaar gekomen en hebben mijn man en ik gehoord dat zij 2 kindjes heeft verloren. Mijn man wist dit niet eens. Door ons verlies heeft zij eindelijk ook haar verdriet kunnen verwerken. Bitter en toch, voor haar heel mooi. We kunnen nu samen huilen zonder dat iemand tegen ons hoeft te zeggen dat het genoeg is geweest. Dat we door moeten gaan omdat we nog een kind hebben”.
“Een geschenk dat jullie beide liever niet zouden hebben gehad. Een geschenk met een dubbele lading” opperde ik en moeder keek mij aan. Ja, dit klopte helemaal.
Tijdens de uitvaart waren er vlinders geweest. Misschien omdat er vlinderstruiken op de begraafplaats waren geplant of misschien om een andere reden. En toen ze na afloop in familiekring thuis in de tuin koffie hadden gedronken waren er ook vlinders in de tuin geweest. “misschien zijn ze er altijd wel geweest maar is het mij nooit opgevallen” vertelde vader “maar nu vallen ze wel op, en ik merk dat ik nu iedere keer als ik een vlinder zie zeg hallo Joost, kom je weer even dag zeggen”. Beide ouders konden hierom lachen en voor mij was dit gewoon weer een bekend verhaal.
Joost was begraven op het kinderhofje van de begraafplaats dicht bij hun huis. Een heel klein grafje tussen oude en nieuwe stenen. “Gelukkig is het hofje in ons dorp niet zo groot” vertelde moeder. “We krijgen van de beheerder alle vrijheid om er iets moois van de maken. We hoeven geen rekening met regels en zo te houden. En dat is echt fijn hoor. Maar we hoeven geen toeters en bellen om te vertellen wie Joost was. We willen dat het lief en klein is, net zoals hij was.”
De ouders hadden al veel nagedacht en wisten hoe het steentje eruit zou komen te zien. Eén van de tekeningen van hun dochter moest worden gebruikt want deze vlinders waren ook op de overlijdenskaart gezet. En de hoofdkleur zou blauw worden. Want hij had een blauw pakje aangehad in zijn mandje en zijn bed was ook blauw geweest.
Samen met hun dochter heb ik de kleuren voor de vlinders uitgezocht en samen met de ouders is de omgeving van de glasplaat bepaald.
Het verhaal van deze familie is verteld.
Tot slot
In mijn werk vertel ik een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als een verhaal u raakt, of de foto van een glasobject vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop. www.glazennest.nl
Het is ook mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
Meer informatie over mijn gedenkwerk per thema kunt u vinden op de pagina Informatie over mijn glaskunst
Op deze pagina staat een overzicht van alle informatie per thema in een PDF die u gratis bij mij kunt opvragen. Het opvragen van een PDF is geheel vrijblijvend.
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Verzoek
In het Glazen Nest maak ik monumenten en gedenkobjecten met een eigen identiteit, een eigen persoonlijkheid. Ieder object dat wij maken is eenmalig en uniek. Het wordt speciaal voor de overledene gemaakt in samenspraak met de familie.
Op deze website deel ik mijn kennis met u. Ik geef veel informatie over alle mogelijkheden met glas voor gedenkobjecten en monumenten. Dit doe ik bewust omdat ik u wil informeren.
Met enige regelmaat zie ik mijn ontwerpen terug bij anderen, en daarom verzoek ik u het volgende:
- Kopieer mijn ontwerpen niet.
- Laat ze ook niet respectloos door een andere kunstenaar uitvoeren.
- Kopieer ook geen werken die uitgevoerd zijn voor iemand anders.
- Heb respect voor de andere families. Ik geef veel tijd en energie aan de ontwikkeling van mijn werk en puzzel met een familie op de vorm en de kleuren, net zo lang tot het verhaal dat zij willen vertellen klopt.
Laten wij samen uw eigen verhaal vertellen, een nieuw en persoonlijk voor u vormgegeven verhaal.
Visie
Ik wil een verhaal vertellen. Het verhaal van de overledene en zijn of haar familie. Het is iedere keer weer een nieuw verhaal, een uniek verhaal over een uniek mens, een unieke familie.
Het doel is die verhalen een vorm en een kleur te geven en daar zijn veel verschillende mogelijkheden voor. Zo ontstaat een tastbare plek waar herinneringen, hoop en dromen vorm hebben gekregen. Een plek, een object, waar je tegenaan kunt praten, dat je kunt verzorgen, waar je iets bij kunt achterlaten.
Een plek waar jij jezelf kunt zijn, omdat dit de plek is waar jij je dierbare herkent.
De leeftijd maakt eigenlijk niet het verschil voor het gevoel van je dierbare missen.
Ouders hadden dromen voor een te vroeg geboren baby. Hoop, verwachtingen.
En met het overlijden van het kindje is dat alles vervlogen.
Kinderen die ouders verliezen; wat maakt het uit hoe oud het kind is?
Of iemand nu 5 of 50 is, de overleden ouder is er niet meer en het kind kan zijn/haar verhaal niet meer rechtstreeks vertellen. Dromen voor de toekomst zijn vervlogen en de hoop is verdwenen.
De man of vrouw die de partner heeft verloren. Niet meer samen ouder worden; de overlevende wordt nu ouder en de geliefde nooit meer.
Niet meer samen koesteren, niet meer samen liefhebben.
Iemand die een broer of zus verliest. Afscheid nemen van degene die je jeugd heeft meegemaakt, die dingen van je weet die niemand anders weet. Het verlies van de persoon waar je als kind mee lachte en ruzie mee maakte. De persoon waar je je ouders mee deelt. Het overlijden van je broer of zus betekend ook afscheid nemen van een deel van je jeugd.