Groene vlinder op groene steen
De steen was al uitgezocht voordat ze bij mij kwamen. En alles wat eigenlijk al bepaald en beslist. Er moest alleen nog “even” een vlinder worden uitgezocht, en de familie dacht dat ze hier ook zo mee klaar zouden zijn.
Met deze woorden had meneer aan afspraak met mij gemaakt en ik had hem in ons telefoongesprek maar in de waan gelaten dat het ook zo zou kunnen gaan.
Het gezin kwam in een vrolijke stemming mijn atelier binnen gewandeld. Na het bezoek aan mij zouden ze een heel eind gaan wandelen in een natuurgebied dicht bij en ze waren elkaar daarop een het verheugen. Na het welkom nodigde ik hen uit het atelier te bekijken en begon ik koffie en thee klaar te maken. ik voelde de stemming snel omslaan naar serieusheid en toen ik de kopjes op de grote tafel zette keek de oudere man mij aan en zei “we zijn niet in een kwartiertje klaar hé”.
Het gezin - vader, moeder en 2 jong volwassen zonen - zat aan tafel in hun koffie te roeren alsof ze even niet wisten wat nu te doen. Ik keek rond en vroeg hen toen mij te vertellen wat de reden van hun bezoek was. Ze keken elkaar aan en uiteindelijk nam vader het woord. Ze waren er omdat zijn dochter was overleden. Ze hadden de steen al uitgezocht en nu moest er alleen nog een vlinder bij op en dan kon het geheel worden geplaatst. De steenhouwer had mij aanbevolen voor de vlinder.
Heel afstandelijk vertelde de man over zijn dochter en toen ik rondkeek zag ik dat iedereen in zichzelf gekeerd leek. Met name moeder was helemaal afgesloten en leek haast in een andere dimensie te zijn. Het was duidelijk dat ze niet over haar dochter wilde vertellen en ik liet het maar even. De ervaring heeft mij geleerd dat je mensen niet kunt overhalen om over het verdriet te praten. Ik stapte dus maar over naar het praktische deel van het bezoek. De steen en de vlinder.
Ik vroeg aan vader of ze foto’s van de steen hadden meegenomen en 3 telefoons kwamen al snel tevoorschijn en iedereen begon te zoeken. De jongste zoon had de foto’s als 1e en ik zag een heel mooie groene Aventurijn zuil. “Er komen nog een paar kleinere stenen omheen en dat is het. Het wordt heel natuurlijk want dit past” vertelde hij
“De tekst komt in RVS letters in de steen” vertelde de andere zoon. “Alleen maar haar naam en data en we hebben voor de kleinste letter gekozen want anders is de naam zo aanwezig en dat vind ons moeder niet mooi”
Zo, het was mij direct duidelijk wie hier vast zat in haar verdriet. Vader en zonen wilden wel praten maar moeder was nog lang niet zover. Ik begon dus rustig mijn aandacht meer naar moeder te verleggen.
Ik vroeg aan het gezin, en keek daar moeder duidelijk bij aan, wat voor vlinder zij voor ogen hadden. En daarbij somde ik alles op waar we rekening mee moesten gaan houden.
Eerst de juiste kleurharmonie bepalen en daarna de vorm van de vlinder en de afmetingen, de plaats waar het beest zou komen en hoe het bevestigd zou worden.
Na mijn verhaal keken ze elkaar weer aan en even wisten ze niet wat ze nu moesten. Toen ik voorstelde om eerst eens een aantal kleine vlinders te bekijken om tot een bepaald kleuridee te komen kregen ze weer adem. Ik zette enkele kistjes met kleine vlinders op tafel en iedereen begon te zoeken. Zelfs moeder begon mee te doen en terwijl ze bezig waren kreeg ik langzaam een idee van de kleuren die de grote vlinder zou moeten krijgen. De voorkeur ging duidelijk uit naar groene kleuren die met de steen in harmonie waren.
Uiteindelijk lagen er 5 vlinders op tafel die iedereen mooi vond en konden we met de uiteindelijke vorm en afmeting beginnen. Nadat we hier alles over hadden doorgenomen zag ik dat de energie bij iedereen op was. Ze waren al bijna anderhalf uur in mijn atelier en dat was veel meer dan ze hadden gedacht. We hebben afgesproken dat ik met de vlinder aan het werk zou gaan en dat het gezin over 6 weken terug zou komen om de vlinder in het echt te bekijken.
Toen ik de vlinder klaar had mailde ik de familie er foto’s van en daarna hoorde ik niets. Ik zag hen pas weer toen ze op de afgesproken tijd weer naar mijn atelier kwamen. En die middag stapten alleen de ouders het atelier binnen.
Ik zag twee geheel andere mensen binnen komen. Tijdens de koffie maakte ik hier ook een opmerking over en beide moesten glimlachen. Ja, het klopte. Er was veel gebeurd na hun 1e bezoek. Die middag in het bos was moeder “stuk gegaan” zoals ze het zelf noemde. Ze had eindelijk toegestaan het complete verdriet binnen te laten en had dagen alleen maar gehuild. Haar man had in paniek zelfs de huisarts gebeld en deze had hem het nummer van een rouw-counselor gegeven. De counselor was een dag erna op bezoek gekomen en ze hadden veel met hem kunnen praten. Zijn vrouw ging nog steeds twee keer per week naar de counselor toe om te praten en nu was langzaam het verlies en verdriet waarheid aan het worden.
Moeder vertelde over haar kind en de ziekte die haar had gesloopt. Haar dochter had er op het laatst voor gekozen om de strijd zelf te beëindigen en dit had moeder haar tot een paar weken ervoor niet kunnen vergeven. Zij had door willen strijden en had geëist dat haar dochter dit ook deed.
Toen het gezin de 1e keer bij mij was zat moeder nog volledig in de strijdmodus. Ze wilde alle stappen voor de uitvaart en ook het monument “aftikken” zodat er geen ruimte was voor het voelen van het verdriet.
Bij mijn woorden “overlevingsstrategie” knikte ze. Ja, dit had Stef, de counselor, ook al zo benoemd. En daar kon zij zich in vinden. Ze was aan het overleven geweest en had haar man en zonen buitengesloten.
Die middag kon ze vertellen over haar dochter en dat deed ze ook. En ik naam alle tijd om naar haar te luisteren.
Moeder liet haar tranen toe bij het zien van de grote vlinder die ik had gemaakt en beide ouders vonden hem passen bij de steen. Die middag heeft moeder ook 3 kleine vlinders uitgezocht die later bij de grote steen zijn gelegd. Deze vlindertjes waren het symbool voor vader, moeder en zonen.
Het was goed dit verhaal te mogen vertellen.
Tot slot
In mijn werk vertel ik een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als een verhaal u raakt, of de foto van een glasobject vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop. www.glazennest.nl
Het is ook mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
Meer informatie over mijn gedenkwerk per thema kunt u vinden op de pagina Informatie over mijn glaskunst
Op deze pagina staat een overzicht van alle informatie per thema in een PDF die u gratis bij mij kunt opvragen. Het opvragen van een PDF is geheel vrijblijvend.
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Verzoek
In het Glazen Nest maak ik monumenten en gedenkobjecten met een eigen identiteit, een eigen persoonlijkheid. Ieder object dat wij maken is eenmalig en uniek. Het wordt speciaal voor de overledene gemaakt in samenspraak met de familie.
Op deze website deel ik mijn kennis met u. Ik geef veel informatie over alle mogelijkheden met glas voor gedenkobjecten en monumenten. Dit doe ik bewust omdat ik u wil informeren.
Met enige regelmaat zie ik mijn ontwerpen terug bij anderen, en daarom verzoek ik u het volgende:
- Kopieer mijn ontwerpen niet.
- Laat ze ook niet respectloos door een andere kunstenaar uitvoeren.
- Kopieer ook geen werken die uitgevoerd zijn voor iemand anders.
- Heb respect voor de andere families. Ik geef veel tijd en energie aan de ontwikkeling van mijn werk en puzzel met een familie op de vorm en de kleuren, net zo lang tot het verhaal dat zij willen vertellen klopt.
Laten wij samen uw eigen verhaal vertellen, een nieuw en persoonlijk voor u vormgegeven verhaal.
Visie
Ik wil een verhaal vertellen. Het verhaal van de overledene en zijn of haar familie. Het is iedere keer weer een nieuw verhaal, een uniek verhaal over een uniek mens, een unieke familie.
Het doel is die verhalen een vorm en een kleur te geven en daar zijn veel verschillende mogelijkheden voor. Zo ontstaat een tastbare plek waar herinneringen, hoop en dromen vorm hebben gekregen. Een plek, een object, waar je tegenaan kunt praten, dat je kunt verzorgen, waar je iets bij kunt achterlaten.
Een plek waar jij jezelf kunt zijn, omdat dit de plek is waar jij je dierbare herkent.
De leeftijd maakt eigenlijk niet het verschil voor het gevoel van je dierbare missen.
Ouders hadden dromen voor een te vroeg geboren baby. Hoop, verwachtingen.
En met het overlijden van het kindje is dat alles vervlogen.
Kinderen die ouders verliezen; wat maakt het uit hoe oud het kind is?
Of iemand nu 5 of 50 is, de overleden ouder is er niet meer en het kind kan zijn/haar verhaal niet meer rechtstreeks vertellen. Dromen voor de toekomst zijn vervlogen en de hoop is verdwenen.
De man of vrouw die de partner heeft verloren. Niet meer samen ouder worden; de overlevende wordt nu ouder en de geliefde nooit meer.
Niet meer samen koesteren, niet meer samen liefhebben.
Iemand die een broer of zus verliest. Afscheid nemen van degene die je jeugd heeft meegemaakt, die dingen van je weet die niemand anders weet. Het verlies van de persoon waar je als kind mee lachte en ruzie mee maakte. De persoon waar je je ouders mee deelt. Het overlijden van je broer of zus betekend ook afscheid nemen van een deel van je jeugd.