Grafkunst met een rode roos
De telefoon ging en nadat ik had opgenomen zei de stem aan de andere kant “hallo Met Niek, ik weet niet of u mij nog kent maar jaren geleden heeft u het graf van mijn broer gemaakt”.
Ik zat direct weer terug in het verleden. Niek en zijn tweelingbroertje - en de ouders; hoe kon ik ze ooit vergeten. Niek had de geboorte goed doorstaan maar zijn broer Bart bleek een hartprobleem te hebben gehad en was na enkele uren overleden.
Ik had deze jongeman als baby in mijn atelier in mijn armen gehad en hem een flesje gegeven terwijl de ouders praten over de grafsteen van zijn broertje.
Het huwelijk had het heengaan van Bart niet overleefd en Niek was door zijn moeder alleen opgevoed. Dit wist ik door het verhaal van een familielid van hen waar ik enkele jaren geleden mee had gewerkt aan een urn.
Na wat heen en weer gevraag over hoe het met hem ging kon ik de vraag stellen waarom Niek mij belde en hij vertelde dat het met zijn moeder niet zo goed ging. Ze had kanker en de artsen hadden haar uitbehandeld verklaard. En ze wilde graag zoveel als mogelijk zelf regelen zodat hij straks niet te veel zware beslissingen in zijn eentje hoefde te nemen. Moeder wilde graag met mij praten om alles voor haar grafsteen door te nemen.
Een paar dagen later ben ik in mijn auto gestapt om naar het gezin toe te gaan. Daar aangekomen werd ik door de grootvader van Niek ontvangen. De grootouders waren bij Niek en moeder ingetrokken omdat zij vonden dat Niek alles niet alleen moest doen. En ze wilden hun dochter graag bijstaan in dit stuk. Met verdriet in zijn ogen vertelde opa aan de deur dat zijn kind een goede dag had en dat ze heel erg graag alles met mij door wilde nemen. Ze had ernaar uitgezien om dit te doen en was vrolijk en opgewerkt. Opa vertelde dat hij blij was dat zijn kind vrolijk was maar de aanleiding van deze vrolijkheid vergat hij niet. Hij kende mij uit de verhalen en vertrouwde erop dat ik goed naar zijn kind zou luisteren maar… En toe stopte hij; “u zou mij liever niet in huis hebben hé. U zou mij helemaal niet nodig willen hebben” vroeg ik hem en de tranen kwamen in zijn ogen. De oudere man knikte en beaamde dit. “ik zou hier ook liever niet hebben willen komen” vertelde ik hem. “maar uw dochter heeft naar mij gevraagd en ik wil haar graag het vertrouwen geven dat ik iets moois met en voor haar ga maken”.
De man knikte en pakte mijn jas aan om op de kapstok te hangen waarna we naar binnen gingen. In de kamer zag ik Niek op een stoel bij het ziekenhuisbed zitten. In het bed lag de schim van de vrouw waar ik eens mee had samengewerkt.
Het was niet de 1e keer dat ik aan het ziekbed van een uitbehandeld mens stond om de gedenkplek door te nemen maar het verschil was dat ik dit keer een vergelijking kon maken tussen de vrouw die ik hier zag liggen en de vrouw die ze eens was geweest. Een sterke daadkrachtige vrouw die precies wist wat ze wilde en alles en iedereen zo dirigeerde en manipuleerde dat het ook werd uitgevoerd zoals zij het voor ogen zag.
Een succesvolle manager van een grote zorginstelling bij wie alles zo eenvoudig leek te gaan en voor wie haar cliënten altijd op de 1e plek kwamen. En een zeer liefdevolle moeder die haar kind, net als haar cliënten altijd op de 1e plek had gezet waarbij ze nooit de zoon was vergeten die was heengegaan.
Dit zag ik ook direct toen ik naar haar keek. Op de tafel naast haar bed stond één van de weinige foto’s van Bart in een mooie lijst.
Niek keek naar mij en boog zich naar moeder toe: “mam, ze is er. Ik sta op en maak plaats voor Bren.” Ik ging op zijn stoel zitten en keek de zieke vrouw aan. “Dit is niet de manier waarop ik je weer wilde ontmoeten” zei ik en de vrouw moest grinniken. “ik ook niet Bren, ik ook niet. ik had hele andere plannen voor de toekomst. De ziekte heeft mij overvallen en ondanks alle strijd met hem heb ik nu maar toegegeven dat ik verlies. Dit is de 2e keer in mijn leven dat ik verlies en het voelt niet goed. Weet je, het is een dubbel gevoel, aan de ene kant vind ik het fijn dat ik Bart nu beter ga leren kennen en aan de andere kant wil ik Niek niet opgeven. Er is nog zo veel wat ik hem kan leren. Waarom kon Bart niet wat langer wachten.”
Ik begreep haar gevoel en kon ook niets troostends zeggen. “Niek heeft je ouders en die hebben jou opgevoed. Je mag er dus vanuit gaan dat ze de klus nog een keer kunnen doen” zei ik en de vrouw in het bed keek mij aan. Ze keerde in haarzelf en dacht even na over de woorden. En toen knikte ze. Ja, daar kon ze het wel mee eens zijn.
En toen was het moment gekomen waar ik voor kwam. Haar grafsteen.
Mijn 1e vraag, wanneer ik met iemand spreek die is uitbehandeld, is altijd hoeveel tijd we nog hebben. Dit is voor mij een heel belangrijke vraag omdat ik dan inzicht krijg in hoeveel tijd ik om ontwerpen te maken en eventueel wat voorbeelden. Het antwoord dat ik die dag kreeg was dat er niet veel tijd meer was. Eigenlijk had ik dit al geconcludeerd uit de wijze waarop ze op bed lag maar ik moest hem toch stellen.
De vrouw keek haar zoon aan en vroeg hem de map op te halen. In de map zat alles wat voor de uitvaart en erna kwam. Alle informatie wat ze al geregeld had en de dingen die nog moesten gebeuren. Zakelijk en duidelijk, net als in haar werk, was ze haar heengaan in kaart gaan brengen, had aktielijsten gemaakt en was de juiste mensen gaan bellen.
Met haar map op schoot keek ze door alle papieren. Er kwam een foto van een bloem tevoorschijn en ze keek er liefdevol na. “Deze foto is van mijn lievelingsroos die in de tuin staat. Ik heb hem zelf een paar jaar geleden genomen en ik vind hem zo mooi. Deze foto komt op de rouwkaart te staan en ik wil hem ook graag in glas op mijn graf hebben. Denk je dat je dit kunt uitvoeren?”
Ik keek aandachtig naar de foto waar een grote rode baccarat roos op stond. In mijn hoofd was ik de bloem al aan het ontleden. De foto was van bovenaf genomen en liet de bloem in al haar facetten zien. Geen steel of blaadjes waren zichtbaar. Enkel de roos.
“ik moet de bloem wel wat vereenvoudigen in het glas maar uitvoerbaar is hij zeker” was mijn antwoord. “Hoe groot wil je de bloem hebben en maken we er steel en blaadjes aan?” Ik pakte mijn schetsboek en begon te tekenen. Een rechte glasplaat, een afgeronde glasplaat, grote bloem en kleine bloem, tuinvak en gesloten granieten plaat, RVS wel of niet. Allemaal praktische vragen die ik haar stelde.
Op mijn tablet pakte ik een aantal foto’s van grafmonumenten om haar en haar zoon te laten zien wat ik bedoelde. “ik wil zo’n tuingraf mam, ik wil net als jij in je tuin doet allemaal rozen op je graf verzorgen. Oma leert me wel hoe ik dit moet doen. En als ik dan later een eigen huis heb zet ik de hele tuin vol rozen zodat ik altijd met jouw aan het werk ben”. Zoon Niek was heel duidelijk in zijn woorden. Moeder keek hem aan en zei zachtjes dat het goed was.
Een tuingraf zou het dus worden.
Moeder een zoon kozen uiteindelijk voor een tuingraf van ruw gehakte steen. De rozen zouden er later mooi in passen. En de glasplaat kreeg een zachte afgeronde rand met onderaan de grote roos.
In de dagen na mijn bezoek heb ik een aantal ontwerpen gemaakt van de roos en ze aan Niek gemaild. Twee dagen nadat ik de mail had verstuurd kreeg ik de overlijdenskaart in mijn brievenbus.
Enkele maanden later ben ik samen met Niek en zijn grootouders aan het werk gegaan om de roos in het glas vorm te geven. Het was mooi om te zien hoe liefdevol deze drie mensen met elkaar omgingen.
Het uiteindelijke resultaat is fraai geworden en precies zoals de moeder het heeft gewild.
Eenvoud mag het geheel uitstralen, eenvoud en warmte.
Haar verhaal is verteld.
Tot slot
In mijn werk vertel ik een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als een verhaal u raakt, of de foto van een glasobject vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop. www.glazennest.nl
Het is ook mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
Meer informatie over mijn gedenkwerk per thema kunt u vinden op de pagina Informatie over mijn glaskunst
Op deze pagina staat een overzicht van alle informatie per thema in een PDF die u gratis bij mij kunt opvragen. Het opvragen van een PDF is geheel vrijblijvend.
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Verzoek
In het Glazen Nest maak ik monumenten en gedenkobjecten met een eigen identiteit, een eigen persoonlijkheid. Ieder object dat wij maken is eenmalig en uniek. Het wordt speciaal voor de overledene gemaakt in samenspraak met de familie.
Op deze website deel ik mijn kennis met u. Ik geef veel informatie over alle mogelijkheden met glas voor gedenkobjecten en monumenten. Dit doe ik bewust omdat ik u wil informeren.
Met enige regelmaat zie ik mijn ontwerpen terug bij anderen, en daarom verzoek ik u het volgende:
- Kopieer mijn ontwerpen niet.
- Laat ze ook niet respectloos door een andere kunstenaar uitvoeren.
- Kopieer ook geen werken die uitgevoerd zijn voor iemand anders.
- Heb respect voor de andere families. Ik geef veel tijd en energie aan de ontwikkeling van mijn werk en puzzel met een familie op de vorm en de kleuren, net zo lang tot het verhaal dat zij willen vertellen klopt.
Laten wij samen uw eigen verhaal vertellen, een nieuw en persoonlijk voor u vormgegeven verhaal.
Visie
Ik wil een verhaal vertellen. Het verhaal van de overledene en zijn of haar familie. Het is iedere keer weer een nieuw verhaal, een uniek verhaal over een uniek mens, een unieke familie.
Het doel is die verhalen een vorm en een kleur te geven en daar zijn veel verschillende mogelijkheden voor. Zo ontstaat een tastbare plek waar herinneringen, hoop en dromen vorm hebben gekregen. Een plek, een object, waar je tegenaan kunt praten, dat je kunt verzorgen, waar je iets bij kunt achterlaten.
Een plek waar jij jezelf kunt zijn, omdat dit de plek is waar jij je dierbare herkent.
De leeftijd maakt eigenlijk niet het verschil voor het gevoel van je dierbare missen.
Ouders hadden dromen voor een te vroeg geboren baby. Hoop, verwachtingen.
En met het overlijden van het kindje is dat alles vervlogen.
Kinderen die ouders verliezen; wat maakt het uit hoe oud het kind is?
Of iemand nu 5 of 50 is, de overleden ouder is er niet meer en het kind kan zijn/haar verhaal niet meer rechtstreeks vertellen. Dromen voor de toekomst zijn vervlogen en de hoop is verdwenen.
De man of vrouw die de partner heeft verloren. Niet meer samen ouder worden; de overlevende wordt nu ouder en de geliefde nooit meer.
Niet meer samen koesteren, niet meer samen liefhebben.
Iemand die een broer of zus verliest. Afscheid nemen van degene die je jeugd heeft meegemaakt, die dingen van je weet die niemand anders weet. Het verlies van de persoon waar je als kind mee lachte en ruzie mee maakte. De persoon waar je je ouders mee deelt. Het overlijden van je broer of zus betekend ook afscheid nemen van een deel van je jeugd.