Een kleurig hart voor een bijzondere vrouw
Op een avond belde een uitvaartonderneemster mij met een vraag. Ze had die middag bij een oudere mevrouw koffie gedronken als afsluiting van de uitvaart van haar partner. Mevrouw en haar partner waren in de jaren 60 de eersten in hun dorp geweest die er voor uit waren gekomen dat ze van elkaar hielden, ook al waren ze beide een vrouw. Ze hadden alle hel en verdoemenis over zich heen gekregen maar hun liefde was tot het einde standvast gebleven
Mevrouw wilde dit gevoel graag in het grafmonument vertaald zien, ze wist alleen niet hoe. Tijdens het gesprek had de uitvaartonderneemster direct aan mij gedacht en had ze mevrouw over mij verteld. Om haar geen teleurstelling te geven was afgesproken dat ze eerst zelf met mij zou bellen om de vraag voor te leggen. Haar vraag was dus of ik hier iets mee kon. En of ze mevrouw mijn adres mocht geven.
Nog diezelfde avond belde mevrouw mij voor een afspraak en een paar dagen later kwam ze met 2 vriendinnen naar mijn atelier.
Tijdens de koffie vroeg ik mevrouw over haar partner te vertellen en het was net alsof ik de kraan openzette. Mevrouw vertelde hoe ze verliefd waren geworden, hoe het was gegaan met hun beide families. Hoeveel gesprekken er waren gevoerd of ze wel of niet openlijk een relatie zouden gaan hebben en wat de consequenties hiervan zouden zijn als het naar buiten zou komen. “Vergeet niet Bren, het was het begin van de 60er jaren. Alles was traditioneel. We hadden de oorlog overleefd en waren ergens nog aan het overleven. In de VS begonnen de hippies op te komen en ik geef heel eerlijk toe dat ook ik een redelijke hippie aan het worden was. Mijn vriendin echter was een nette dame, net afgestudeerd advocate en toen wij een relatie kregen was ze net aangenomen bij een gerenommeerd kantoor. Wat zou het voor haar carrière betekenen om een lesbo te zijn. We hebben hier echt maanden over gepraat en we kwamen er niet uit. We kenden ook niemand die zo was als wij. We konden niemand om advies vragen en uiteindelijk hebben we ons gevoel maar gevolgd. We kochten samen een huis en gingen er in wonen en we zagen wel wat er zou gebeuren. Gelukkig waren mijn ouders wel bereid om haar als mijn grote liefde te accepteren en hebben ze ons bij het 1e huis financieel kunnen helpen. Want een hypotheek kreeg je natuurlijk niet als vrouw alleen. Daar moest je een man voor zijn”.
En zo ging mevrouw nog een hele tijd door met vertellen. Het drama toen het tot de dominee doordrong wat er in zijn dorp gebeurde en de hel en verdoemenis die hij over hen preekte. De tweespalt die daardoor in hun dorp ontstond, de collega’s die niet meer met haar partner wilden samen werken omdat ze er zo eentje was en de oudere rechter die haar na een zitting vroeg om bij hem te komen en haar daar een enorm hart onder de riem stak en haar heel duidelijk maakte dat ze niet de enige in de advocatuur was die homoseksueel was. Deze rechter heeft haar toen onder zijn hoede genomen en haar geïntroduceerd in zijn netwerk van homoseksuele advocaten en rechters. “Allemaal heel stiekem hoor want het waren wel de 60er jaren maar ze heeft daar zoveel aan gehad. Binnen het jaar is ze toen overgestapt naar een kantoor met meer gelijkgestemden en daar kon ze de sociale kant van haar vakgebied waar ze zo van hield helemaal uitbouwen”.
Ergens in haar verhaal kon ik een aantal rode lijntjes oppakken en toen mevrouw een beetje op adem moest komen gaf ik haar mijn voorlopige conclusies.
Liefde voor de mens, erkenning voor haar seksualiteit, traditioneel met een modern randje, een geliefd mens dat het leven niet altijd als makkelijk had ervaren maar zich altijd gesteund had geweten door haar liefde.
Mevrouw liet mijn woorden even indalen en keek toen haar vriendinnen aan. “Volgens mij begint ze het te snappen, denken jullie dat ook”.
Nog dezelfde avond ben ik gaan schetsen en ontwerpen en toen we een paar weken later weer met elkaar aan tafel zaten kon ik mevrouw alle ideeën laten zien.
In alle ontwerpen kwam telkens weer de zwarte graniet tevoorschijn als drager van het gekleurde glas en daar liep mevrouw duidelijk tegen aan. Zwart was in haar ogen zo’n vreselijk stemmige kleur die haar veel aan de dominee van vroeger deed denken. Nu krijg ik deze opmerking wel vaker dus ik ben eraan gewend. Zwart is ook niet mijn lievelingskleur maar in het glas gebruik ik hem heel vaak omdat het een neutrale kleur is die het glas juist zo mooi laat uitkomen.
Ik liet mevrouw dus een aantal foto’s zien van monumenten in zwarte graniet en monumenten met andere kleuren graniet en uiteindelijk zag ze zelf ook dat het zwart het kleurige hart dat ik had getekend heel mooi uit liet komen. zwart zou het dus gaan worden en het kleurige hart vond ze helemaal geweldig.
Het was goed om hun verhaal te kunnen vertellen.
Tot slot
In mijn werk vertel ik een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als een verhaal u raakt, of de foto van een glasobject vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop. www.glazennest.nl
Het is ook mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
Meer informatie over mijn gedenkwerk per thema kunt u vinden op de pagina Informatie over mijn glaskunst
Op deze pagina staat een overzicht van alle informatie per thema in een PDF die u gratis bij mij kunt opvragen. Het opvragen van een PDF is geheel vrijblijvend.
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Verzoek
In het Glazen Nest maak ik monumenten en gedenkobjecten met een eigen identiteit, een eigen persoonlijkheid. Ieder object dat wij maken is eenmalig en uniek. Het wordt speciaal voor de overledene gemaakt in samenspraak met de familie.
Op deze website deel ik mijn kennis met u. Ik geef veel informatie over alle mogelijkheden met glas voor gedenkobjecten en monumenten. Dit doe ik bewust omdat ik u wil informeren.
Met enige regelmaat zie ik mijn ontwerpen terug bij anderen, en daarom verzoek ik u het volgende:
- Kopieer mijn ontwerpen niet.
- Laat ze ook niet respectloos door een andere kunstenaar uitvoeren.
- Kopieer ook geen werken die uitgevoerd zijn voor iemand anders.
- Heb respect voor de andere families. Ik geef veel tijd en energie aan de ontwikkeling van mijn werk en puzzel met een familie op de vorm en de kleuren, net zo lang tot het verhaal dat zij willen vertellen klopt.
Laten wij samen uw eigen verhaal vertellen, een nieuw en persoonlijk voor u vormgegeven verhaal.
Visie
Ik wil een verhaal vertellen. Het verhaal van de overledene en zijn of haar familie. Het is iedere keer weer een nieuw verhaal, een uniek verhaal over een uniek mens, een unieke familie.
Het doel is die verhalen een vorm en een kleur te geven en daar zijn veel verschillende mogelijkheden voor. Zo ontstaat een tastbare plek waar herinneringen, hoop en dromen vorm hebben gekregen. Een plek, een object, waar je tegenaan kunt praten, dat je kunt verzorgen, waar je iets bij kunt achterlaten.
Een plek waar jij jezelf kunt zijn, omdat dit de plek is waar jij je dierbare herkent.
De leeftijd maakt eigenlijk niet het verschil voor het gevoel van je dierbare missen.
Ouders hadden dromen voor een te vroeg geboren baby. Hoop, verwachtingen.
En met het overlijden van het kindje is dat alles vervlogen.
Kinderen die ouders verliezen; wat maakt het uit hoe oud het kind is?
Of iemand nu 5 of 50 is, de overleden ouder is er niet meer en het kind kan zijn/haar verhaal niet meer rechtstreeks vertellen. Dromen voor de toekomst zijn vervlogen en de hoop is verdwenen.
De man of vrouw die de partner heeft verloren. Niet meer samen ouder worden; de overlevende wordt nu ouder en de geliefde nooit meer.
Niet meer samen koesteren, niet meer samen liefhebben.
Iemand die een broer of zus verliest. Afscheid nemen van degene die je jeugd heeft meegemaakt, die dingen van je weet die niemand anders weet. Het verlies van de persoon waar je als kind mee lachte en ruzie mee maakte. De persoon waar je je ouders mee deelt. Het overlijden van je broer of zus betekend ook afscheid nemen van een deel van je jeugd.