Anders dan anders
De zussen wilden iets totaal anders voor hun kleine zusje. Geen standaard steen want dit klopte niet, ook geen rechthoek of vierkante steen maar anders. Ze wilden het graag eens met mij doornemen en bekijken welke ideeën ik zou hebben bij hun verhaal. We hebben een afspraak gemaakt en een week later kwamen de 2 dames van middelbare leeftijd naar mijn atelier.
Tijdens de thee vroeg ik hen over hun zus te vertellen en de glimlach kwam direct op hun gezicht. Hun zusje was veel jonger geweest, een echt nakomertje. Hun moeder was al midden 40 toen ze werd geboren. Al vrij snel had moeder het gevoel dat er iets niet klopte met haar kindje maar het duurde nog zeker een jaar voordat een kinderarts haar gevoel bevestigde. Hun zusje had een verstandelijke beperking en een redelijke ook.
Ze was altijd vrolijk en blij maar kon slecht praten. “Ze praatte met haar ogen en ik begreep haar heel goed” vertelde de oudste zus. Maar al snel na haar geboorte ging ik trouwen en kreeg ik zelf kinderen. Ik kon mijn moeder dus niet helpen met de verzorging van mijn zusje.
Toen haar zusje 10 jaar oud was werd moeder ziekerig en kon ze niet meer langer voor hun zusje zorgen. In overleg met de huisarts werd besloten haar naar een tehuis te brengen. “Dat was echt afschuwelijk” vertelde de jongste zus. “Ik studeerde toen en op een avond kreeg ik een telefoontje dat ze weg was. Mama moest enorm huilen want ze had te horen gekregen dat ze de 1e maand niet op bezoek mocht komen. Dat zou slecht zijn voor het wennen van mijn zusje”. De oudste zus knikte, zo was het ook bij haar gegaan.
Het heeft toen 3 maanden geduurd voordat de 2 zussen bij de instelling op bezoek mochten gaan. “het was echt afschuwelijk daar. Ze hadden haar op een bed gelegd en niemand deed moeite om haar te stimuleren. Zo’n ouderwets systeem. Zelfs voor toen.”
Ik kon de afschuw van beide zussen heel duidelijk op hun gezicht lezen. Het was de jaren 60 en men was toen nog niet zover met de omgang met mensen met een beperking maar er waren betere huizen te vinden. De zussen zijn toen samen op zoek gegaan naar een nieuwe plek waar hun zusje wel zou kunnen groeien.
Na enkele maanden en veel bezoeken aan andere huizen vonden ze tenslotte een instelling waar men experimenteerde met groepswoningen. Een totaal nieuwe aanpak die hen wel beviel. In overleg met de ouders hebben ze toen besloten om de voogdij aan de oudste zus over te dragen zodat het ook in de toekomst makkelijker zou zijn om beslissingen te nemen. Op een bepaalde manier waren haar ouders blij dat ze de zorg konden overdragen. “Hoeveel ze ook van hun dochtertje hadden gehouden, de geboorte was hun overkomen terwijl ze dachten het wat rustiger aan te kunnen gaan doen” vertelde de jongere zus.
Hun zusje werd overgeplaatst en iedere week reed een familielid met de ouders naar het nieuwe huis voor een bezoekje. Na een paar maanden hadden beide zussen het verschil al gezien. Het nieuwe systeem deed hun zusje goed. Ze leerde zelfs een beetje praten en deed mee in het huishouden. Het liefste echter zat ze te tekenen.
Op een bepaald moment kwam er een kunstenares met de bewoners schilderen. Gewoon om ze een leuke middag te geven maar voor de directie ook om uit te proberen of ze een creatieve werkplaats op zouden kunnen gaan zetten. De vraag lag er dus of er voldoende bewoners geschikt zouden zijn voor zo’n werkplaats.
“En een lang verhaal heel kort makend, vanaf dat moment zat ze te schilderen. Op alles en overal. Ze heeft heel veel schilderijen gemaakt in al die jaren en een aantal zijn voor veel geld verkocht. We waren en zijn zo trots op haar”. De trots klonk daar haar stem en haar houding.
Hun zusje heeft geschilderd tot ze ziek werd. En zelfs in het ziekenhuis wilde ze schilderen. “Door haar schilderijen praatte ze met mensen” zei de oudste. “Ik kon lezen hoe ze zich voelde als ik door haar schetsen keek”. Ergens voelde beide zussen echter dat hun kleine zusje op was en in overleg met haar arts is toen de behandeling gestaakt. Al vrij snel daarna hebben ze haar mogen laten gaan. “We waren er allebei bij. Ze is met een glimlach op haar gezicht gegaan en we waren blij voor haar”.
Hun zusje is gecremeerd en ze gaat een urngraf krijgen vlakbij hun ouders. “We vinden dat een fijn gevoel dat ze weer samen zijn, ook zijn ze buren van elkaar”.
De zussen wilden dus een bijzonder graf voor hun zusje. Niet doorsnee want dat was ze nooit geweest. En het mocht haar kunstenaar-zijn ook uitstralen. Want voor haar zussen was ze een groot kunstenaar geweest.
En de 1e letter van haar naam hebben de zussen samen in glas gemaakt. Heel groot en duidelijk.
Het verhaal van dit bijzondere mens is in kleur en vorm vastgezet.
Tot slot
In mijn werk vertel ik een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als een verhaal u raakt, of de foto van een glasobject vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop. www.glazennest.nl
Het is ook mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
Meer informatie over mijn gedenkwerk per thema kunt u vinden op de pagina Informatie over mijn glaskunst
Op deze pagina staat een overzicht van alle informatie per thema in een PDF die u gratis bij mij kunt opvragen. Het opvragen van een PDF is geheel vrijblijvend.
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Verzoek
In het Glazen Nest maak ik monumenten en gedenkobjecten met een eigen identiteit, een eigen persoonlijkheid. Ieder object dat wij maken is eenmalig en uniek. Het wordt speciaal voor de overledene gemaakt in samenspraak met de familie.
Op deze website deel ik mijn kennis met u. Ik geef veel informatie over alle mogelijkheden met glas voor gedenkobjecten en monumenten. Dit doe ik bewust omdat ik u wil informeren.
Met enige regelmaat zie ik mijn ontwerpen terug bij anderen, en daarom verzoek ik u het volgende:
- Kopieer mijn ontwerpen niet.
- Laat ze ook niet respectloos door een andere kunstenaar uitvoeren.
- Kopieer ook geen werken die uitgevoerd zijn voor iemand anders.
- Heb respect voor de andere families. Ik geef veel tijd en energie aan de ontwikkeling van mijn werk en puzzel met een familie op de vorm en de kleuren, net zo lang tot het verhaal dat zij willen vertellen klopt.
Laten wij samen uw eigen verhaal vertellen, een nieuw en persoonlijk voor u vormgegeven verhaal.
Visie
Ik wil een verhaal vertellen. Het verhaal van de overledene en zijn of haar familie. Het is iedere keer weer een nieuw verhaal, een uniek verhaal over een uniek mens, een unieke familie.
Het doel is die verhalen een vorm en een kleur te geven en daar zijn veel verschillende mogelijkheden voor. Zo ontstaat een tastbare plek waar herinneringen, hoop en dromen vorm hebben gekregen. Een plek, een object, waar je tegenaan kunt praten, dat je kunt verzorgen, waar je iets bij kunt achterlaten.
Een plek waar jij jezelf kunt zijn, omdat dit de plek is waar jij je dierbare herkent.
De leeftijd maakt eigenlijk niet het verschil voor het gevoel van je dierbare missen.
Ouders hadden dromen voor een te vroeg geboren baby. Hoop, verwachtingen.
En met het overlijden van het kindje is dat alles vervlogen.
Kinderen die ouders verliezen; wat maakt het uit hoe oud het kind is?
Of iemand nu 5 of 50 is, de overleden ouder is er niet meer en het kind kan zijn/haar verhaal niet meer rechtstreeks vertellen. Dromen voor de toekomst zijn vervlogen en de hoop is verdwenen.
De man of vrouw die de partner heeft verloren. Niet meer samen ouder worden; de overlevende wordt nu ouder en de geliefde nooit meer.
Niet meer samen koesteren, niet meer samen liefhebben.
Iemand die een broer of zus verliest. Afscheid nemen van degene die je jeugd heeft meegemaakt, die dingen van je weet die niemand anders weet. Het verlies van de persoon waar je als kind mee lachte en ruzie mee maakte. De persoon waar je je ouders mee deelt. Het overlijden van je broer of zus betekend ook afscheid nemen van een deel van je jeugd.