Roze uiltje als grafmonument
Mevrouw belde mij voor een afspraak. Haar zusje was enkele maanden ervoor overleden en ze wilde beginnen met de uitwerking van het monumentje. Haar ouders waren al op leeftijd dus had zij het voortouw maar genomen.
Een week later zat mevrouw aan de koffietafel en als 1e haalde ze een foto van haar zusje tevoorschijn. Haar zusje had Down gehad en mevrouw had geleerd dat als ze de foto tevoorschijn haalde ze niets meer hoefde uit te leggen. Dit deed ze haar hele volwassen leven al en het hielp haar. Ze keek mij even aan en zei “vreemd hé, maar op deze manier voel ik haar bij mij”.
Ze vertelde over de bijzondere band die ze met haar zusje had gehad. Ze begreep haar zonder woorden, kon haar “lezen” en vertaalde vaak wat haar zusje probeerde duidelijk te maken. “ze was niet zo van de woorden” vertelde mevrouw. “ze was meer van de daden”. Dat niet iedereen in het huis waar haar zusje gewoond had hiermee om kon gaan begreep ze wel. Zij echter had het altijd begrepen. En dat ze er vaak bij werd geroepen als haar zusje een woedeaanval kreeg vond ze niet erg. Ze was immers niet voor niets in de instelling gaan werken waar haar zusje woonde. Ze was opgeleid als maatschappelijk werker en had zich in die jaren helemaal gespecialiseerd in de hulp aan families met een kind met een verstandelijke beperking.
Ze had van het lezen en vertalen haar beroep gemaakt. “je mag het rustig een roeping noemen hoor” zei mevrouw lachend. “zo ervaar ik het wel namelijk”.
Haar zusje was lang ziekerig geweest en geen arts had echt kunnen vinden wat haar mankeerde. Heel zachtjes was ze uit het leven gegleden en tot de dag van vandaag wisten ze niet wat er nu aan de hand was geweest. “Ik denk dat ze gewoon klaar was met het leven” vertelde mevrouw. Ze had er volledig vrede mee en kon blij zijn dat haar zusje geen angsten en verdriet meer hoefde mee te maken.
“Ergens ben ik blij dat ze eerder is gegaan dan mijn ouders. Hoe verdrietig het ook voor hen is, mijn zus zou het nooit hebben kunnen begrijpen als één van hen zou zijn weggevallen”. En dit is een opmerking die ik al vaker van familie met een kind met een beperking heb gehoord en die ik rationeel ook begrijpen kan. Gevoelsmatig echter is het anders.
Haar zusje was gecremeerd en ze zouden de as op de begraafplaats in een urnengrafje bij laten zetten. Mevrouw had al 2 grafjes naast elkaar gekocht zodat haar ouders te zijner tijd naast haar zusje zouden komen wonen.
Mevrouw wist ook wel een beetje hoe het grafje eruit zou komen te zien. Het moest vrolijk en kinderlijk zijn en er moest in ieder geval een roze uiltje in worden gezet. Haar zusje was heel gek van uiltjes geweest en de blijdschap op haar gezicht toen de grote zus een paar oude video’s vond van de Fabeltjeskrant was enorm. Mevrouw had de video’s maar direct laten digitaliseren want een oude video was immers niet te vertrouwen. De Fabeltjeskrant opzetten was vaak de enige manier om haar rustig te krijgen hadden de verzorgers in haar woning geleerd. Met name als de grote zus niet bereikbaar was om haar te kalmeren.
Met al deze ingrediënten ben ik aan het werk gegaan. Roze uil, Fabeltjeskrant, transparantie maar net niet helemaal. Orde en chaos. Het was een hele leuke puzzel kan ik hier schrijven.
En zo hebben we haar verhaal samen kunnen vertellen. En iedereen die op de begraafplaats loopt staat stil bij de kleine zus en denkt over de vraag na waarom de tekst en de uil op een begraafplaats staan. En dit is precies wat de grote zus heeft gewild.
Tot slot
In mijn werk vertel ik een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als een verhaal u raakt, of de foto van een glasobject vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop. www.glazennest.nl
Het is ook mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
Meer informatie over mijn gedenkwerk per thema kunt u vinden op de pagina Informatie over mijn glaskunst
Op deze pagina staat een overzicht van alle informatie per thema in een PDF die u gratis bij mij kunt opvragen. Het opvragen van een PDF is geheel vrijblijvend.
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Verzoek
In het Glazen Nest maak ik monumenten en gedenkobjecten met een eigen identiteit, een eigen persoonlijkheid. Ieder object dat wij maken is eenmalig en uniek. Het wordt speciaal voor de overledene gemaakt in samenspraak met de familie.
Op deze website deel ik mijn kennis met u. Ik geef veel informatie over alle mogelijkheden met glas voor gedenkobjecten en monumenten. Dit doe ik bewust omdat ik u wil informeren.
Met enige regelmaat zie ik mijn ontwerpen terug bij anderen, en daarom verzoek ik u het volgende:
- Kopieer mijn ontwerpen niet.
- Laat ze ook niet respectloos door een andere kunstenaar uitvoeren.
- Kopieer ook geen werken die uitgevoerd zijn voor iemand anders.
- Heb respect voor de andere families. Ik geef veel tijd en energie aan de ontwikkeling van mijn werk en puzzel met een familie op de vorm en de kleuren, net zo lang tot het verhaal dat zij willen vertellen klopt.
Laten wij samen uw eigen verhaal vertellen, een nieuw en persoonlijk voor u vormgegeven verhaal.
Visie
Ik wil een verhaal vertellen. Het verhaal van de overledene en zijn of haar familie. Het is iedere keer weer een nieuw verhaal, een uniek verhaal over een uniek mens, een unieke familie.
Het doel is die verhalen een vorm en een kleur te geven en daar zijn veel verschillende mogelijkheden voor. Zo ontstaat een tastbare plek waar herinneringen, hoop en dromen vorm hebben gekregen. Een plek, een object, waar je tegenaan kunt praten, dat je kunt verzorgen, waar je iets bij kunt achterlaten.
Een plek waar jij jezelf kunt zijn, omdat dit de plek is waar jij je dierbare herkent.
De leeftijd maakt eigenlijk niet het verschil voor het gevoel van je dierbare missen.
Ouders hadden dromen voor een te vroeg geboren baby. Hoop, verwachtingen.
En met het overlijden van het kindje is dat alles vervlogen.
Kinderen die ouders verliezen; wat maakt het uit hoe oud het kind is?
Of iemand nu 5 of 50 is, de overleden ouder is er niet meer en het kind kan zijn/haar verhaal niet meer rechtstreeks vertellen. Dromen voor de toekomst zijn vervlogen en de hoop is verdwenen.
De man of vrouw die de partner heeft verloren. Niet meer samen ouder worden; de overlevende wordt nu ouder en de geliefde nooit meer.
Niet meer samen koesteren, niet meer samen liefhebben.
Iemand die een broer of zus verliest. Afscheid nemen van degene die je jeugd heeft meegemaakt, die dingen van je weet die niemand anders weet. Het verlies van de persoon waar je als kind mee lachte en ruzie mee maakte. De persoon waar je je ouders mee deelt. Het overlijden van je broer of zus betekend ook afscheid nemen van een deel van je jeugd.