Blauwe vlinder in de grafsteen
Meneer belde mij voor een afspraak. Hij wilde graag met zijn vrouw langs komen voor het monument voor zijn overleden zus. Een week later kwamen hij, zijn vrouw en hun zoon mijn atelier binnen gelopen.
De familie vertelde dat zus en tante geen eigen gezin had gehad. De juiste partner was gewoon nooit langs gekomen en ergens had ze de kinderen van haar broer maar als het ware geadopteerd. Met name de zoon die nu mee was had een sterke band met zijn tante gehad. Hij had er als kind en jongere veel gelogeerd en dacht degene te zijn die haar het beste kende.
De zoon begon zelf te vertellen over zijn jeugd met haar, en met name zijn pubertijd. Hij had altijd heerlijk met zijn tante kunnen praten, juist in de tijd dat het tussen hem en zijn ouders slecht ging. Zijn tante was maatschappelijk werkster geweest en had hem nooit veroordeeld om zijn gedrag. Ze had geluisterd en adviezen gegeven en meer niet. bij haar had hij zichzelf mogen zijn. Iets wat hem heel goed had gedaan.
En toen zijn tante ziek werd was hij degene die zijn opleiding stil had gezet om bij haar te zijn. Ze woonde niet bij zijn ouders in de buurt dus voor hen was het lastig geweest om de dagelijkse zorg op zich te nemen. En hij had het met veel liefde gedaan. Hij was met haar naar het ziekenhuis gereden, zij had immers zijn rijbewijs betaald, en hij had haar verzorgt toen ze het zelf door haar ziekte niet meer kon.
In die periode hadden ze heel veel gepraat. Over haar leven, haar verdriet en met name over haar vreugde dat ze hem had. Zijn tante was niet zo lang ziek geweest, het had nog geen 6 weken geduurd. Ze had een agressieve vorm van kanker gehad waar niets tegen bestand was geweest en ze had zich erbij neergelegd.
Samen hebben ze alles voor de uitvaart kunnen regelen en die laatste dag waren zijn ouders weer gekomen om bij haar te zijn.
Tante had hen allen gevraagd met plezier aan haar terug te denken en niet met verdriet. Het verdriet mocht er zijn maar niet overheersen. Zij had immers haar rust. En ze vroeg hen om een feestje van haar uitvaart te maken. “geen grote jankpartij” had ze gevraagd.
En zo was de uitvaart ook geweest. Geen koffie maar een glas wijn en geen broodje of cake maar allemaal hapjes van de cateraar. “Er waren meer dan 400 mensen bij de uitvaart” vertelde zijn moeder. “onvoorstelbaar waar ze allemaal vandaan kwamen” zei vader. Zijn zus was een heel bekende maatschappelijk werkster in haar woonplaats en veel mensen die ze had geholpen wilden graag afscheid nemen. Zoveel verhalen hadden ze gehoord. Zoveel herinneringen waren in het condoleanceboek opgeschreven.
Zus en tante had hen een heel warm afscheid gegeven. Zoveel liefde was er geweest.
En nu waren ze dus zover om met het monument bezig te gaan. Ze hadden al contact met de steenhouwer ter plaatse en deze wist dat ze vandaag naar mijn atelier zouden komen.
De liggende steen zou van graniet worden gemaakt en ze wilden een staande steen van glas. En er moest een mooie vlinder op komen.
Zus en tante had veel van blauw gehouden en dit wilden ze graag terug laten komen in het monument. Het moest zo worden dat iedereen die op de begraafplaats zou lopen haar aan de kleur direct zou herkennen. Er kwamen een paar foto’s tevoorschijn van tante en op iedere foto had ze iets van helder kobalt blauw aan. Altijd in combinatie met lichtblauw of wit. “Zo zag haar hele klerenkast eruit” vertelde moeder. “En ze is begraven in haar liefste kleren, een blauwe broek met een blauw jasje”.
Ik haalde een paar kleurstalen in blauw tevoorschijn en vroeg moeder en zoon te kijken of deze kleuren in de buurt kwamen van hun herinneringen. En al snel wezen ze samen de juiste kleur aan.
De vlinder is uiteindelijk op de blauwe glasplaat verlijmd en de steenhouwer heeft het geheel geplaatst. En later kreeg ik foto’s van de familie van het monument met mensen erbij. Er waren altijd mensen die nog even met zus en tante wilden praten.
Het verhaal dat de familie graag wilden vertellen is verteld.
Tot slot
In mijn werk vertel ik een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als een verhaal u raakt, of de foto van een glasobject vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop. www.glazennest.nl
Het is ook mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
Meer informatie over mijn gedenkwerk per thema kunt u vinden op de pagina Informatie over mijn glaskunst
Op deze pagina staat een overzicht van alle informatie per thema in een PDF die u gratis bij mij kunt opvragen. Het opvragen van een PDF is geheel vrijblijvend.
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Verzoek
In het Glazen Nest maak ik monumenten en gedenkobjecten met een eigen identiteit, een eigen persoonlijkheid. Ieder object dat wij maken is eenmalig en uniek. Het wordt speciaal voor de overledene gemaakt in samenspraak met de familie.
Op deze website deel ik mijn kennis met u. Ik geef veel informatie over alle mogelijkheden met glas voor gedenkobjecten en monumenten. Dit doe ik bewust omdat ik u wil informeren.
Met enige regelmaat zie ik mijn ontwerpen terug bij anderen, en daarom verzoek ik u het volgende:
- Kopieer mijn ontwerpen niet.
- Laat ze ook niet respectloos door een andere kunstenaar uitvoeren.
- Kopieer ook geen werken die uitgevoerd zijn voor iemand anders.
- Heb respect voor de andere families. Ik geef veel tijd en energie aan de ontwikkeling van mijn werk en puzzel met een familie op de vorm en de kleuren, net zo lang tot het verhaal dat zij willen vertellen klopt.
Laten wij samen uw eigen verhaal vertellen, een nieuw en persoonlijk voor u vormgegeven verhaal.
Visie
Ik wil een verhaal vertellen. Het verhaal van de overledene en zijn of haar familie. Het is iedere keer weer een nieuw verhaal, een uniek verhaal over een uniek mens, een unieke familie.
Het doel is die verhalen een vorm en een kleur te geven en daar zijn veel verschillende mogelijkheden voor. Zo ontstaat een tastbare plek waar herinneringen, hoop en dromen vorm hebben gekregen. Een plek, een object, waar je tegenaan kunt praten, dat je kunt verzorgen, waar je iets bij kunt achterlaten.
Een plek waar jij jezelf kunt zijn, omdat dit de plek is waar jij je dierbare herkent.
De leeftijd maakt eigenlijk niet het verschil voor het gevoel van je dierbare missen.
Ouders hadden dromen voor een te vroeg geboren baby. Hoop, verwachtingen.
En met het overlijden van het kindje is dat alles vervlogen.
Kinderen die ouders verliezen; wat maakt het uit hoe oud het kind is?
Of iemand nu 5 of 50 is, de overleden ouder is er niet meer en het kind kan zijn/haar verhaal niet meer rechtstreeks vertellen. Dromen voor de toekomst zijn vervlogen en de hoop is verdwenen.
De man of vrouw die de partner heeft verloren. Niet meer samen ouder worden; de overlevende wordt nu ouder en de geliefde nooit meer.
Niet meer samen koesteren, niet meer samen liefhebben.
Iemand die een broer of zus verliest. Afscheid nemen van degene die je jeugd heeft meegemaakt, die dingen van je weet die niemand anders weet. Het verlies van de persoon waar je als kind mee lachte en ruzie mee maakte. De persoon waar je je ouders mee deelt. Het overlijden van je broer of zus betekend ook afscheid nemen van een deel van je jeugd.