Abstract beeld als urn
Tijdens een zomerse Open-Deur-Dag kwam een familie mijn atelier binnen gelopen. Ze waren aan het fietsen en hadden ergens gelezen dat ik open was voor bezoek. Dus kwamen ze mijn atelier eens bezoeken. Niet dat ze op zoek waren naar iets hoor, ze waren gewoon nieuwsgierig.
Ik nodigde hen uit om binnen te komen en legde uit dat juist dit de reden is dat ik Open-Deur-Dagen houd. De drempel voor veel mensen is dan weg en men kan rustig rondkijken zonder dat ze het idee hebben dat ze iets moeten kopen.
En bij een kunstenaar rondkijken is toch iets wat veel mensen wel heel spannend vinden. Tenminste dat heb ik gemerkt.
De 2 mensen keken dus rustig in mijn atelier rond terwijl ik een koude fles water met glazen uit de koelkast haalde. Toen ik het atelier weer binnen kwam zag ik beide mensen aan de glastafel staan. En even ter verduidelijking voor die mensen die nog nooit in mijn atelier zijn geweest; de glastafel is een hele grote lichtbak van 2 x 3.5 meter waar ik mijn glas op snijd en die ook mijn belangrijkste werktafel is. Soms ligt hij helemaal vol met allerlei objecten waar ik mee bezig ben en de volgende keer is hij nagenoeg leeg.
De familie stond dus bij de glastafel naar een glazen beeld te kijken. Het beeld was die ochtend uit de oven gekomen en lag aan te drogen op tafel toen men binnen kwam.
De meeste tijd werk ik in opdracht maar soms maak ik tijd om een object te maken dat vrij werk is. Toen ik de week ervoor met het object bezig was wist ik dat het voor een bepaalde familie bedoeld was. Ik wist op dat moment alleen nog niet welke familie. Ik had er echter alle vertrouwen in dat deze familie een keer op mijn pad zou komen. Dit is tot heden eigenlijk altijd nog zo gegaan. Meestal duurt het echter wat langer dan een dag of een week.
Die ochtend dus kwam de familie binnen waar dit object voor was ontstaan. Mevrouw vroeg of ze het glas op mocht pakken en toen ik het oppakte en in haar handen legde begon ze glazig uit haar ogen te kijken. Ze liep met het beeld naar buiten om het in het daglicht te bekijken en haar man liep achter haar aan.
Samen keken ze naar het beeld en naar elkaar. “dit is het mijn schat, dit is het echt” zei de man tegen zijn vrouw en ze knikte stil. “ja, dit is het echt” zei de man nog een keer.
Ik liet beide rustig in stilte staan en ging ondertussen met andere dingen bezig. Mijn atelier is heel groot en er is altijd wel wat op te ruimen. Na een tijdje kwamen beide mensen naar mij toe met het glasbeeld door beide vastgehouden.
“We willen dit beeld graag als urn hebben. Maar hoe gaan we dit aanpakken” vroeg meneer.
Ik nodigde hen uit aan de koffietafel voor een glas koel water en nodigde hen uit hun verhaal te vertellen. Hun zoon had 3 jaar ervoor een einde aan zijn leven gemaakt en dit stuk hadden ze nooit goed kunnen verwerken. Ze begrepen tot die dag niet waarom hij zijn beslissing genomen had. Ze hadden uit alle verhalen en zijn dagboeken wel kunnen horen dat hun kind het leven veel te zwaar had gevonden maar dat hij er zo rigoureus uit was gestapt hadden ze hem eigenlijk nog niet vergeven. Het was heel zwaar om te dragen, te zwaar eigenlijk.
Hun zoon was in besloten kring gecremeerd en ze hadden tot dat moment niet geweten wat ze met zijn as wilden. “hij logeert nog steeds in het crematorium” vertelde mevrouw met zachte stem. “en zolang we niet weten wat we willen blijft hij daar logeren. Maar nu weten we wat hij wil en kan hij naar huis komen”.
Het beeld is uiteindelijk op een eenvoudige holle sokkel van zwarte graniet geplaatst. En meneer en mevrouw hebben samen met hun andere zoon in de beslotenheid van hun huis de as in de urn gelegd. Daar hadden ze mijn hulp niet bij nodig.
Hun zoon heeft hen naar zijn urn geleid en de ouders hebben zich laten leiden.
Het verhaal is verteld.
Tot slot
In mijn werk vertel ik een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als een verhaal u raakt, of de foto van een glasobject vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop. www.glazennest.nl
Het is ook mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
Meer informatie over mijn gedenkwerk per thema kunt u vinden op de pagina Informatie over mijn glaskunst
Op deze pagina staat een overzicht van alle informatie per thema in een PDF die u gratis bij mij kunt opvragen. Het opvragen van een PDF is geheel vrijblijvend.
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Verzoek
In het Glazen Nest maak ik monumenten en gedenkobjecten met een eigen identiteit, een eigen persoonlijkheid. Ieder object dat wij maken is eenmalig en uniek. Het wordt speciaal voor de overledene gemaakt in samenspraak met de familie.
Op deze website deel ik mijn kennis met u. Ik geef veel informatie over alle mogelijkheden met glas voor gedenkobjecten en monumenten. Dit doe ik bewust omdat ik u wil informeren.
Met enige regelmaat zie ik mijn ontwerpen terug bij anderen, en daarom verzoek ik u het volgende:
- Kopieer mijn ontwerpen niet.
- Laat ze ook niet respectloos door een andere kunstenaar uitvoeren.
- Kopieer ook geen werken die uitgevoerd zijn voor iemand anders.
- Heb respect voor de andere families. Ik geef veel tijd en energie aan de ontwikkeling van mijn werk en puzzel met een familie op de vorm en de kleuren, net zo lang tot het verhaal dat zij willen vertellen klopt.
Laten wij samen uw eigen verhaal vertellen, een nieuw en persoonlijk voor u vormgegeven verhaal.
Visie
Ik wil een verhaal vertellen. Het verhaal van de overledene en zijn of haar familie. Het is iedere keer weer een nieuw verhaal, een uniek verhaal over een uniek mens, een unieke familie.
Het doel is die verhalen een vorm en een kleur te geven en daar zijn veel verschillende mogelijkheden voor. Zo ontstaat een tastbare plek waar herinneringen, hoop en dromen vorm hebben gekregen. Een plek, een object, waar je tegenaan kunt praten, dat je kunt verzorgen, waar je iets bij kunt achterlaten.
Een plek waar jij jezelf kunt zijn, omdat dit de plek is waar jij je dierbare herkent.
De leeftijd maakt eigenlijk niet het verschil voor het gevoel van je dierbare missen.
Ouders hadden dromen voor een te vroeg geboren baby. Hoop, verwachtingen.
En met het overlijden van het kindje is dat alles vervlogen.
Kinderen die ouders verliezen; wat maakt het uit hoe oud het kind is?
Of iemand nu 5 of 50 is, de overleden ouder is er niet meer en het kind kan zijn/haar verhaal niet meer rechtstreeks vertellen. Dromen voor de toekomst zijn vervlogen en de hoop is verdwenen.
De man of vrouw die de partner heeft verloren. Niet meer samen ouder worden; de overlevende wordt nu ouder en de geliefde nooit meer.
Niet meer samen koesteren, niet meer samen liefhebben.
Iemand die een broer of zus verliest. Afscheid nemen van degene die je jeugd heeft meegemaakt, die dingen van je weet die niemand anders weet. Het verlies van de persoon waar je als kind mee lachte en ruzie mee maakte. De persoon waar je je ouders mee deelt. Het overlijden van je broer of zus betekend ook afscheid nemen van een deel van je jeugd.