Hart in bijenwas voor Rosa
Op een dag kwam een mevrouw naar mijn atelier. Ze was op zoek naar een massief hart van glas. Ze was al een tijdje aan het zoeken maar niemand kon maken wat ze graag wilde. Een winkel in mijn omgeving had de vrouw naar mij doorverwezen en zo was ze dus gekomen.Onder een kopje thee vertelde ze mij het verhaal van haar verloren zusje en hoe ze er pas achter was gekomen dat ze een zusje had. Ze had als kind altijd gezien en gevoeld dat haar moeder zo triest was, haast verdrietig om iets. Maar als ze er naar vroeg zei moeder altijd dat er niets aan de hand was. Ze wist dat het niet klopte maar niemand in haar omgeving, zelfs oma of tante wilde er over vertellen. Ze zeiden altijd dat haar moeder zo sterk was en dat zij ook sterk moest zijn. En ze moest altijd heel lief zijn voor moeder.
Een paar maanden geleden was ze met een cursus genealogie begonnen en als opdracht was ze nu bezig om haar stamboom uit te zoeken. En in het gemeenteregister had ze dus gevonden dat ze een zusje had. Het zusje was levenloos geboren maar wel door haar vader aangegeven. De vader die ze amper kende omdat haar ouders waren gescheiden toen ze nog geen jaar oud was.
Het was een enorme schok voor haar geweest om dit zo te lezen. Ze had kopieën laten maken van de aangifte en overlijdensakte en haar bejaarde moeder ermee geconfronteerd. Op dat moment was ze gewoon heel boos geweest omdat niemand het haar had verteld.
Triest vertelde ze dat dit zo ongeveer het domste was geweest wat ze tot dan in haar leven had gedaan. Haar lieve moeder was helemaal in elkaar geklapt. Het had geleken alsof het ergste geheim van haar leven naar boven was gekomen. De jonge vrouw had vraag na vraag op haar moeder afgevuurd en ze had geen enkel antwoord gekregen. Alleen maar tranen.
In de dagen daarna was moeder heel langzaam weer rustig geworden en stukje bij beetje kreeg de vrouw het verhaal te horen. Het verdriet van de jonge moeder die haar dode kindje niet mocht zien, geen afscheid mocht nemen. Iedereen die zei, zelfs haar eigen moeder, vergeet het maar snel. Als je er niet meer aan denkt kom je er sneller overheen.
Zelfs met de vader van haar kind kon ze er niet over praten. Ook hij leek verstopt in zijn eigen verdriet en heel langzaam waren ze uit elkaar gegleden. Tijdens de zwagerschap van haar 2e kindje, de vrouw tegenover mij, was ze niet blij geweest. De angst voor het mogelijke verlies overheerste alles. Ze was eigenlijk nooit meer blij geweest.
In de dagen na het laatste gesprek met haar moeder durfde de vrouw het aan om contact te zoeken met haar vader. Ze spraken in een koffiehuis af en zij confronteerde ook hem met haar zusje. Vader schrok even en werd toen heel kalm. Hij begon te vertellen over hoe hij zijn eigen kind naar de begraafplaats had gebracht en het mandje aan de beheerder had overgedragen. Hij had zijn eigen kind niet zelf mogen begraven. Hij wist niet waar ze was en dit had hem gebroken. Op het gemeentehuis hadden ze hem verteld dat hij zijn dochter wel mocht aangeven maar dat het geen zin had om een naam op te geven omdat het toch niet in het register bijgeschreven zou worden. Levenloos geboren kinderen waren voor de wet niets.
Hij was er aan kapot gegaan. Zijn kind was een niets omdat ze niet geleefd had. En hij had er met haar moeder niet over kunnen praten omdat die stomme moeder van haar alleen maar zat te preken dat ze het moest vergeten. Hij was nog zo jong toen alles gebeurde en er was niemand met wie hij erover kon praten. Toen zijn 2e dochter was geboren vertelde zijn schoonmoeder hem dat hij met niemand over zijn oudste dochter mocht praten. Dat het in het belang van de levende dochter was dat zij niet wist dat er een zusje was.
En weer was hij kapot gegaan. Tot de dag kwam dat hij wegging. Hij kon het leven dat hij leidde niet meer aan. Vader vertelde dat hij altijd had gehoopt dat de dag zou komen dat hij met zijn 2e dochter aan tafel zou zitten om over alles te praten. Maar de tijd verstreek en hij had de hoop langzaam opgegeven. Hij besefte al heel lang dat hij indertijd fout had gehandeld door uit haar leven weg te gaan. En ook het op afstand van haar blijven was geen juiste beslissing geweest. Hij hoopte dat zij hem ooit zou kunnen vergeven.
Dit alles vertelde mevrouw terwijl we een hele pot met thee dronken. Het voelde allemaal heel dubbel, haast driedubbel voor haar. Ze wist nu waarom haar vader en moeder zo waren geworden en door welke hel ze waren gegaan maar ze wist nog niet of ze hen dit alles kon vergeven. Dit zou door de tijd geheeld mogen worden.
Haar therapeut had haar geadviseerd om iets samen met haar moeder te gaan ondernemen dus was ze gaan nadenken wat ze dan zou willen. Ze wilde moeder en ook zichzelf iets geven. Iets dat haar aan haar zusje en aan moeder verbond. Ze had er heel lang over na moeten denken en was uiteindelijk op een hart uitgekomen. Een glazen hart dus, maar wel een massief hart. Het zou iets heel bijzonders moeten zijn.
Toen ik mevrouw een voorbeeld van de casting techniek liet zien en haar uitlegde dat zij en haar moeder het hart ook samen van bijenwas konden maken was ze stil. En het object dat zij dan maken zouden zou later door mij in glas worden gegoten.
En zo ging het dus. Moeder en dochter zijn een dag lang heerlijk aan het kneden geweest. In het hart staan letterlijk de vingerafdruk van moeder en dochter. En uiteindelijk heb ik 3 harten gegoten in de mal die ik van hun was object heb gemaakt. een voor de moeder, en voor de dochter en eentje voor vader. Het is heel goed gekomen tussen dochter en de man.
Nu ik dit verhaal heb opgeschreven realiseer ik mij dat het zeker 15 jaar geleden is dat deze mevrouw mijn atelier binnen stapje. Gelukkig is de wet vorig jaar veranderd en mogen kinderen zoals het zusje van deze mevrouw nu wel aangegeven worden.
Ik hoop dat de ouders nog leven en dat deze mevrouw het initiatief genomen heeft om haar zusje als persoon voor de wet te erkennen en dat haar zusje nu eindelijk de naam heeft gekregen die haar ouders voor haar hadden bedoeld.
Ze heet Rosa.
Tot slot
In mijn werk vertel ik telkens weer een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als dit verhaal u raakt, of de foto vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop: www.glazennest.nl
Het is mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
PDF informatie
Er zijn een groot aantal verschillende informatie Pdf’s over een thema beschikbaar. Op uw aanvraag sturen wij u deze graag toe.
Wilt u weten welke thema’s er allemaal zijn: klik dan hier….
En als laatste:
Ieder object dat ik maak is voor een bijzonder iemand. Zijn of haar verhaal in glas, kleur en vorm omgezet. Op al mijn ontwerpen rust BEELDRECHT en AUTEURSRECHT. Ik verzoek u dus mijn ontwerpen niet zelf te kopiëren of door andere na te laten maken.
Wilt u meer weten over mijn visie en werkwijze – klik dan hier…
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
M: 06-19195562
E: brenda@glazeniers-glaskunst.nl
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.