Jan en zijn steen
Meneer belde mij op een ochtend met de vraag of hij en zijn vrouw die middag naar mijn atelier konden komen. Ze wilden iets voor hun overleden zoon laten maken. Meer wilde meneer niet vertellen aan de telefoon. Dat zouden ze die middag wel doen.
Die middag zaten 2 stille mensen aan mijn koffietafel. Pas toen ik hen uitnodigde om over hun zoon te vertellen begonnen ze weer een beetje te leven.
Hij was een stoere jongen geweest. Net beginnend aan zijn volwassenheid. Zo trots dat hij die zomer zijn 1e biertje had gedronken. En toen kwam die vreselijke dag dat hun wereld stopte.
De twee politiemensen die aan hun deur hadden gestaan waren heen aardig geweest, vertelde moeder, maar ze konden het bericht dat hun zoon was aangereden niet verzachten. Gelukkig was haar man thuis geweest en had hij het woord gevoerd. Zij kon niets anders dan huilen. De politiemensen hadden hen in hun eigen auto meegenomen naar het ziekenhuis en waren bij hen gebleven tot het laatste. Tot de arts hen kwam vertellen dat hun kind het niet had gered. Zijn lichaam leefde nog maar zijn hersenen niet meer.
Zo stil lag hij in dat bed. Moeder vroeg of ik foto’s van hun zoon wilde zien en ze haalde een fotoboekje uit haar tas. Eerst een foto van een lachende jongen met een biertje in de hand na de voetbal wedstrijd en daarna de foto’s van het ziekenhuis. Dezelfde knaap aan slangen en machines, stil liggend op een bed dat niet de zijne was.
Ze hebben uren bij hem gezeten terwijl de machines hun zoon in leven hield. De andere kinderen kwamen ook langzaam binnen en zaten net als zij stil aan het bed.
En toen kwam er een nieuwe arts binnen, een oudere man met lieve ogen. Hij begon heel rustig met de vraag of zij wisten of hun zoon ooit iets over orgaandonor schap had verteld. De ouders hadden niet geweten wat zij met de vraag moesten maar hun oudste dochter reageerde direct. Ja, dit wilde haar broer absoluut. Ze hadden er een tijd terug ’s avonds lang over gesproken en haar broer was heel duidelijk geweest. Van hem moest iedereen eigenlijk verplicht donor zijn. Wettelijk geregeld en zo.
Juist over dat stuk hadden ze heel lang in discussie gezeten. De dochter studeerde namelijk rechten en zij wist precies waar wat stond in de wetboeken.
Voor de ouders was dit nieuw was maar ze wilden de wens van hun zoon respecteren. Het gezin besloot op dat moment dus dat hun zoon donor zou worden en mevrouw vertelde dat ze er tot die dag geen spijt van hadden.
De oudere arts vertelde hoe het nu verder zou gaan en welke organen ze zouden kunnen gebruiken. Al een uur later werd hun zoon naar de operatiekamer gebracht en konden zij als gezin alleen maar huilen. “ik heb zoveel gehuild dat ik het IJsselmeer wel had kunnen vullen” vertelde moeder.
Die avond kwam de uitvaartondernemer en hebben ze de uitvaart kunnen regelen. Hun zoon is gecremeerd want dit was gebruik in hun familie. En nu moesten ze langzaam gaan beslissen wat ze met zijn as wilden. Moeder wilde eigenlijk de as uitstrooien bij de voetbalclub waar hun zoon zo van hield. Hij was een echte fan, geen hooligan hoor zei moeder, gewoon een echte liefhebber. En bij de voetbalclub kwam zijn vrienden ook altijd dus dan was hij symbolisch altijd bij hen.
Vader wilde graag een herinnering voor op zijn bureau. Het moest wel een stoer iets worden. Geen vlinder op een steen want dat paste totaal niet bij hun zoon.
De ouders waren er dus nog niet uit. Toen ik opperde dat de as ook opgedeeld kon worden, dus een deel bij de voetbalclub en een deel thuis waren beide ouders even stil. Hier hadden ze nog niet over nagedacht. Dit moesten ze even laten zakken. Moeder zei heel strak tegen vader dat ze dit ook met de andere kinderen moesten overleggen en vader was het hiermee eens. Hierop hebben we het gesprek beëindigd en afgesproken dat ze alles goed zouden laten zakken en met een paar weken weer naar mijn atelier zouden komen voor het vervolg.
Het vervolg
Een paar weken belde meneer weer voor een nieuwe afspraak. En weer, diezelfde middag kwamen de ouders koffie drinken. Dit keer hadden ze het verdriet niet bij zich maar een stukje vreugde droeg hen. Ze vertelden dat ze die ochtend een brief van de transplantatie dienst hadden gekregen over het vervolg van de donatie van hun zoon. Het hart en longen waren aan een jonge vrouw gedoneerd en goed aangeslagen. Beide nieren waren ook goed aangeslagen. De lever was over 2 mensen gedoneerd en de netvliezen ook.
In totaal was het leven van 8 mensen gered door de donatie van hun zoon. Ze waren echt zo intens blij. Het verdriet was er nog steeds maar de wetenschap dat hun zoon dit had kunnen doen maakte hen zo blij.
Ze hadden ook een heel fijn gesprek gehad met de kinderen en er was besloten om een deel van de as uit te strooien en een deel thuis te houden. Moeder en dochter waren nu zelfs bezig met een goudsmid voor het ontwerp van een klein as sieraad.
En de as thuis zou in een kleine urn komen die op het bureau van vader zou komen te staan. Dit wilde hij graag en moeder had er geen probleem meer mee.
Vader had heel goed nagedacht over wat hij verder nog voor zijn zoon wilde hebben. Hij had bij het vorige bezoek goed rondgekeken en hij haalde een voorbeeld van een plank af. Of dit ook voor zijn zoon gemaakt kon worden?
Vader had een kleine steen gepakt waar de naam van mijn jongste zoon in glazen letters op staat. Een echte voorbeeld steen dus. Ik keek naar de vader en vroeg of hij al een steen in gedachten had voor de glazen letters. De man keek terug en pakte toen een grotere steen uit zijn jaszak. “kan het hierop” vroeg hij. Vader bleek de steen te hebben meegenomen die zijn zoon hem lang geleden voor Vaderdag had gegeven.
Het werd dus de naam van Jan in glazen letters. De naam van hun zoon die `letterlijk` uit de steen steekt. En op het bureau staat nu een kleine urn met wat as , de flessenopener van zijn 1e biertje en de steen met zijn naam. Vader is er zeer tevreden mee.
En moeder heeft haar ketting met as sieraad. En zij is hier heel blij mee.
Het verhaal van dit gezin is hiermee verteld.
Tot slot
In mijn werk vertel ik telkens weer een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als dit verhaal u raakt, of de foto vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop: www.glazennest.nl
Het is mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
PDF informatie
Er zijn een groot aantal verschillende informatie Pdf’s over een thema beschikbaar. Op uw aanvraag sturen wij u deze graag toe.
Wilt u weten welke thema’s er allemaal zijn: klik dan hier….
En als laatste:
Ieder object dat ik maak is voor een bijzonder iemand. Zijn of haar verhaal in glas, kleur en vorm omgezet. Op al mijn ontwerpen rust BEELDRECHT en AUTEURSRECHT. Ik verzoek u dus mijn ontwerpen niet zelf te kopiëren of door andere na te laten maken.
Wilt u meer weten over mijn visie en werkwijze – klik dan hier…
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
M: 06-19195562
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.