In 2006 ben ik gevraagd om voor het Huis van Verhalen, het stiltecentrum in de wijk Roombeek in Enschede, een gedenkobject te maken.
Toen ik in het najaar 2006 met het ontwerp voor de feniks bezig ging had ik een aantal uitgangspunten voor mij zelf helder. Deze punten waren bij mij binnen gekomen naar aanleiding van een aantal gesprekken met de groep mensen die bezig is met de nieuwbouw.
De groep bestond uit de verschillende mensen met de verschillende meningen die echter een gezamenlijk doel nastreefden. De realisatie van een toegankelijk en open Huis van Verhalen.
Enkel de naam van het pand inspireerde mij al. “Huis van Verhalen”. Ik wist dat ik met mijn object ook een verhaal wou vertellen. Maar het object moest er zo uitzien dat een ieder die het zou zien, zijn of haar eigen verhaal er bij zou kunnen bedenken. Iedereen moest er zich in kunnen herkennen. Ik wou absoluut niet mijn eigen voorkeur voor een bepaalde kleur of vorm in het object gaan leggen. Nee, het moest een open en vrij geheel worden met veel ruimte erin voor de eigen gevoelens en emoties van de mensen.
De feniks moest zo’n vorm krijgen dat een ieder die het zou gaan zien in ieder geval een stukje zou hebben dat bij hem of haar zou horen. Dat de bezoeker zou kunnen zeggen tegen zich zelf: “Dat is mijn stuk, dat ene stukje daar , daar herken ik mij in”.
Het object zou in de toekomst moeten worden geladen met de emoties van de bezoekers.
Naast mijn eerste gevoel had ik ook al wel snel duidelijk dat ik niet alleen het heden in het object een plek wou geven maar ook de toekomst en met name het verleden. Want waarom was het Huis van Verhalen nodig. Die vreselijke dag van 13 mei 2000. Iedereen weet nog precies waar hij of zij was toen het gebeurde. Ook ik. En alle dagen daarna. Gekluisterd aan de televisie. De krant stuk gelezen. Met enkel het gevoel van het niet waar willen hebben dat overheerste.
Vandaar ook de keuze van de mensen van het Huis van Verhalen zelf voor het onderwerp voor hun stiltecentrum. De feniks. Een prachtige mythische vogel die na al het leed gedragen te hebben verbrand en uit de as wordt herboren. Een geweldig mooi en passend symbool.
